En die attitudeverandering zorgt er weer voor dat de effecten van de genomen maatregelen veel groter zullen zijn. Van onbewust (immers je wist het niet) naar bewust en van onbekwaam naar bekwaam. Of het er nu om gaat dat je vanuit jouw vak als veiligheidsspecialist een ander wat wil leren, of zelf aan permanente ontwikkeling aandacht besteedt, er gelden daarbij enkele wetmatigheden. Begrijpelijke aspecten, die al heel lang bekend zijn. Zo dient de kennis en de communicatie daarover aangepast te zijn aan de doelgroep. Qua behoefte, niveau en communicatievorm. Maar ook letterlijk taalgebruik.
Zo logisch als dit klinkt, zo lastig blijkt het iedere keer weer te zijn. Want elke dag moeten wij als deskundigen in het veiligheidsdomein wel weer iets bijleren. Daar moet je jezelf dan in verdiepen en dat kost tijd. En toch heeft het prioriteit, want niemand wil bewust onbekwaam worden. Een lastige kwestie of mooie uitdaging!
Gezien de snelheid van de maatschappelijke ontwikkelingen en specifiek in ons vakgebied is opleiden dus allang niet meer iets voor alleen de start van een carrière. Nee, het is iets, dat een leven lang nodig zal zijn. Al is het alleen maar om relevant te kunnen blijven. Zakelijk en privé. Dat vraagt heel wat van mensen. Soms vraagt het ook om andere skills.
Ik noem er maar enkelen: veranderbereidheid, bredere interesse, flexibiliteit in werken en leren, etc. etc. De sector was al enorm in beweging en door de behoefte aan steeds meer kennis wordt dat nog complexer. Doorstroom en instroom in het veiligheidsdomein gaat een andere dimensie krijgen. Ik vind het enorm boeiend om te zien hoe werkgevers hier mee om gaan. Nu nog even, zei het met een (serieuze) knipoog, terug naar -onbewust onbekwaam en communicatie op het juiste niveau-. Ik heb het over de actualiteit van deze tijd. De corona-pandemie. Veel mensen ergeren zich in toenemende mate aan, wat ze noemen: de naïviteit van of het gebrek aan discipline van hele bevolkingsgroepen uit onze samenleving. Vooral als het gaat om “je gewoon aan de regels houden”. Maar is het niet bij velen, parallel aan het bovenstaande, een kwestie van: onbewust onbekwaam zijn? Snapt men eigenlijk wel waar het om gaat? Als je daaraan twijfelt, dan kan je daar als individu zelf wat aan doen, immers die kennis kun je halen. Dat vraagt om zelfreflectie. Maar daar ligt ook een taak bij “de omgeving”. Uiteindelijk dus ook bij de overheid. Het valt mij op dat kennisdelen en de wijze van communiceren daarover vaak vanuit de overheid via het “One size fits all-principe” plaatsvindt. Mijn advies is, probeer het eens iets anders. Zorg per doelgroep voor aansprekende informatie. In voor hen begrijpelijke taal en met voor hen relevante voorbeelden. Als daardoor hun houding verandert en de attitude stijgt, dan worden zij misschien nog wel ambassadeurs voor “het goede doel”. Die voorbeelden zijn er inmiddels.