Ik weet niet meer welke branchecatalogus we volgen en wat we allemaal voor aanvullende RI&E’s nodig hebben. De afdeling verkoop is volkomen ontspoord. Bidi én Budi zijn op hol gejaagd. Of de account managers staalconstructies verkopen, restaurants decoreren, verhuizingen doen of funderingen voor windmolens moeten aanbieden, het is Scheurwater om het even. Zelfs voor buitenschilderwerk en tuinonderhoud is Ons Bedrijf beschikbaar, voorlopig onder de noemer totaaloplossingen. Scheurwater heeft zelfs de website al aangepast en probeert bij de Kamer van Koophandel onze inschrijving te verbreden. Multidisciplinaire dienstverlening, im- en export en algehele ontzorging mogen in de aangepaste omschrijving niet ontbreken en geen middel wordt geschuwd om Ons Bedrijf in elke mogelijk winstgevende bedrijfsactiviteit in de bijbehorende rankinglijsten, brancheverenigingen en erkenningsregelingen te krijgen, uiteraard met kwaliteit en veiligheid hoog in het vaandel. Scheurwater probeert zijn beleggingsactiviteiten ook in de holding onder te brengen en wil een eigen pensioenfonds. Nog even en we verkopen ook gecertificeerde droge worst en hypotheken vanuit ons MVO-fietsenhok.Onze poedercoaters Erdal en Mo blijken plotseling ook zeer bekwaam in het repareren van viaducten waar zich scheurtjes in hebben geopenbaard. Met pneumatisch handgereedschap, plamuurmessen, troffels en speciale cosmetische reparatiemortel wordt alles dicht gesmeerd. Het zijn winstgevende klusjes met de overheid als ultiem kredietwaardige opdrachtgever. Scheurwater toucheert tienduizenden euro’s voor een paar uur ‘Turks kleien en smeren’, zoals hij het intern graag noemt. Via de Rotary heeft hij contacten met de bovenbaas van een raadgevend ingenieursbureau dat bij constructieve keuringen en adviezen de geschrokken klanten op slinkse wijze richting Ons Bedrijf weet te dirigeren. Blijkbaar zetten onze nieuwe activiteiten nog onvoldoende zoden aan de dijk, want de Tesla heeft – in elk geval voorlopig – het veld geruimd. Zelfs zonder de Canta met zwaailicht van Diesel-Tinus begint ons parkeerterrein te lijken op een autosloperij.
Het wekelijks managementoverleg was al nooit een feestje, maar sinds deze herfst wordt er vooral gevloekt, gezucht en met deuren geknald. Het systeemplafond, erin gejast door onze eigen bekwame vaklieden, heeft de strijd vorige week opgegeven. Dat gebeurde toen projectleider Tom ‘de bom’ van Bommel voortijdig de vergadering verliet. Hem was gevraagd de lopende klussen van uitvoerder Harry Steunmeijer over te nemen, die zich een dag voor zijn exitgesprek ziek had gemeld. Scheurwater meldde een klikpremie uit te loven voor degene die het lek zou aangeven, iets waar De Bom zich nog wat extra over opwond. Lang verhaal kort: De Bom trok de deur met zo’n kracht achter zich dicht dat het systeemplafond, tot dat onzalige moment nog opgehouden door een twijfelachtige ijzerdraadconstructie, in één klap loskwam van de systeemwandjes en de verdiepingsvloer. Het vergadervolk vond zichzelf terug in een vlechtwerk van blikken T-profielen en versnipperde brandvertragende tegels. Dat de hoofdverdeelinrichting van ons computernetwerk, een stokoude Cisco-router, inclusief honderden meters CAT-5 Ethernetkabel ‘tijdelijk’ door ons IT-mannetje óp dat plafond was geplaatst bleek achteraf een kostbare keuze die sterk moet hebben bijgedragen aan het overschrijden van de kritische belasting. Ik zal het meenemen in het vlinderdasmodel, maar vraag me tegelijk af welke barrière ons zou hebben moeten beschermen tegen welwillende maar licht autistische IT’ers.Als BHV’er én chef ongevallenonderzoek werd ik geacht direct van mijn luie zitvlees te komen, medeslachtoffer of niet. Ik faalde daarin met lof. Die ochtend had ik de BHV nog als urgent agendapunt geprobeerd toe te voegen omdat Diesel-Tinus thuiszit, Marije al drie jaar op rij doelbewust de cursus heeft gemist en al onze (nog niet ontslagen) uitvoerders buitengaats aan het redden zijn wat er te redden valt. Lonneke zit op een zonnig eiland te overwegen of ze meteen of pas over drie maanden afscheid neemt. Zodoende was ik tijdens het incident de enige adequaat opgeleide BHV’er in huis, maar ik was mijn bril kwijt, net als mijn laptop en mijn telefoon. Inmiddels weet ik dat je met een telefoon waar de simkaart uit ligt nog steeds met 112 kunt bellen, als je tenminste de accu terug kunt vinden, zonder bril. Het resterend beltegoed maakt ook niet uit, wat met een baas als Scheurwater een grote geruststelling is.
Het was opvallend stil onder de puinlaag, vooral op de plek waar vlak daarvoor Scheurwater zijn ongenoegen nog luidkeels kenbaar had zitten maken. De gruisbult werd ter plekke bekroond door een netwerk van kabelspaghetti én onze Cisco; 10 kilo IP-prehistorie gevat in een onverwoestbare stalen 19-inchkast. Van de anders zo vrolijk knipperende groene ledjes brandde er geen meer, en ook bij Scheurwater was het licht uit. Als er zoiets bestaat als een teken Gods, dan was dit er een voorbeeld van.
Ik weet niet of u wel eens zonder bril te midden van plafondpuin en -stof hebt geprobeerd hoofd- van bijzaken te onderscheiden, maar het is geen sinecure. Zonder bril kan ik niet denken, en mijn reservebril, nodig om de goede bril te zoeken, lag in mijn auto, onbereikbaar door puinhorden waarin inmiddels enkele collega’s waren begonnen rond te stappen. Ik vreesde dat mijn zondagse bril geplet zou worden door welwillende daadkrachtigen, die in zalige onwetendheid bezig waren met hun inspectierondes. De enige die niet reageerde op het afroepen van de namen der verondersteld aanwezigen (er is tóch iemand die een protocol heeft bedacht; meteen rekruteren voor de BHV) was Scheurwater. En De Bom, maar die stond aan de andere kant van de zo kordaat dichtgeslagen deur vruchteloos te proberen weer naar binnen te komen. Om zijn telefoon te redden waarschijnlijk, want die had hij bij zijn driftige vertrek laten liggen. Ik roep ‘present’ en meteen ‘maar nog zonder bril’ erachteraan, want dat geeft de stuurloze daadbehoeftigen een doel en mij een excuus.
Scheurwater is afgevoerd. Een der ambulancebroeders herkende hem nog van zijn schuimbekkende rolberoerte (niet de officiële diagnose) van vorig jaar, maar leek geen last te hebben van vooringenomenheid. Een ware professional. De Bom heeft zijn smartphone met gebarsten scherm hervonden en de daarmee vervaardigde audio-opname ter beschikking gesteld voor mijn ongevallenonderzoek. Dat hij zijn recorder zelfs na zijn vertrek heimelijk heeft door laten lopen is niet netjes – zelfs verboden – maar het helpt mij enorm bij de reconstructie van het incident. En het doet ook ideeën ontstaan over hoe directiebesluiten telkens uitlekken.
Er heeft zelfs iemand foto’s gemaakt van de puinberg en de Cisco, nog voordat Scheurwater werd uitgegraven. Onze IT’er heeft zich zwaar in de overuren gewerkt, want niemand had na het incident nog toegang tot internet, e-mail en telefoon. De heraangesloten Cisco deed het nog, maar ik heb hem verboden om die weer ergens op een plafond te zetten, ook al was daar weinig mogelijkheid meer toe. En nee, ook niet tijdelijk op het plafond van de gang of van mijn slaaphok, want het vorige tijdelijk duurde meerdere jaren. Hij staat nu, aangesloten via een enorme tamp verlengkabels, op zijn kant achter de gehavende ficus. Ook die lijdt hevig aan herfst.Ik heb het ongeval pas kunnen melden toen ik eindelijk een smartphone mocht lenen, want mijn simkaart is spoorloos gebleven. Iedereen had zijn privételefoon te hard nodig om foto’s te maken voor Facebook en om het thuisfront te informeren. Leg dat maar eens uit aan de Inspectie. Ik vraag me af of SZW mijn rijk geïllustreerde verslag ooit zal willen inzien. Hopelijk niet, want ik heb nu nóg wat meer te doen dan voorheen.
Gelukkig heeft Marije (van de OR en de lief- en leedpot) het ziekenbezoek weer kunnen hervatten na zelf genezen te zijn van haar boomknuffelervaring in combinatie met de eikenprocessierups. Ze gaat op pad met een bruine zak extra sterke rustgevende valeriaanthee voor Scheurwater en een stapel onduidelijke documenten waar geen van de collega’s iets van begrijpt. De leuke cactus die de lasserij aan het cadeaupakket bijdroeg kon er nét niet meer bij in haar juten draagtas. Wij zijn voorlopig stuur- maar niet radeloos, want – hoewel iedereen het altijd beter meent te weten dan Scheurwater – heeft er zich tot op heden geen vervanger gemeld. En ik kijk ook wel lekker uit.
Flip de Reede