Om plaats te maken voor de kerststal moet er eerst even een volle archiefkast de gang op, waar ik fluks een steekwagentje onder wurm. Ik doe dat graag in mijn eentje.
Helaas belandt mijn bril tussen de wand en het meubel, en omdat ik zonder bril niet kan denken komen de werkzaamheden stil te liggen. Op de een of andere manier roept de gang van zaken een golf van herinneringen op aan het werk bij Scheurwater en Gortworst, dat ook vaker stillag dan voortging, niet zelden vanwege een of andere veiligheidsonvolkomenheid. Dat ging dan om een heftruck die door de vloer van een oplegger was gezakt, een medewerker die werd afgeleid door Lonneke en tegen een paal liep of gewoon een elektrocutie door de koffieautomaat*.
*Eigenlijk een bijna-elektrocutie, want het slachtoffer schijnt gereanimeerd te zijn. Hoe dat ging? Veiligheidskundigen krijgen geen genoeg van cases, hoe smeuïger hoe beter. Vooruit dan maar: de betreffende koffiemachine heeft tientallen bijna-ongelukken veroorzaakt nadat Diesel-Tinus had ontdekt welk relais je via het onderhoudsluik met een schroevendraaier moest overbruggen om gratis te kunnen tappen. Het begon als een leuk trucje om indruk te maken op collegae, werd toen een werkinstructie vermomd als mailmemo van PZ en eindigde met een arme stagiaire die in plaats van een schroevendraaier zijn fietssleutel gebruikte om het relais te overbruggen. Na het incident met de smeulende stagiaire werd het onderhoudsluik van de koffieautomaat verzegeld en de koffie gratis.
Nog steeds zonder bril en denkvermogen zit ik met mijn Schots-geruite kerstpantoffels in mijn nieuwe drieluiksgewijs opklapbare infrarood-beenverwarmer (riscaldatore per gamba a infrarossi, uit het kerstpakket van DVK) onder mijn bureau, de blik gericht op het belangrijkste object in de ruimte; onze sfeervol verlichte kerstboom. Die heb ik semi-tijdelijk op de enige beschikbare plek geplaatst; het bureau van collega Speetjens. Juist op het moment dat ik bijna overweeg te gaan besluiten mijn bril maar eens te gaan recupereren van achter de archiefkast om daarna de kerststal te kunnen hervinden, komt Daan Speetjens binnen. Nou, daar zullen we het hebben; ik zie een wegtrekker aankomen.DS: ‘Zeg Flip, waarop is deze kerstboom volgens jou geplaatst?’
FdR: ‘Op een tafeltje, heer Speetjens. Goedemorgen trouwens.’
‘Een tafeltje. Ik denk dat je heel goed weet dat dit geen tafeltje is maar mijn bureau. Waar ik aan wérk, weet je wel?’
‘Toe maar: wérk. Ik ben me ervan bewust dat jij hier af en toe verblijft, al dan niet met koffie, alleen voor jezelf uit de automaat getrokken, met meerdere kerstkransjes, ook exclusief voor eigen consumptie. En dan moeten we nog blij zijn dat je je überhaupt al vertoont rond de kerst. En werken zou ik het persoonlijk niet durven noemen, want ik zie je alleen declaratieformulieren invullen. Als je tenminste niet zit te bellen met je kornuiten in zonnige vakantieoorden op kosten van De VK. En volgens mij staat die uitzonderlijk fraaie kerstboom helemaal niet in de weg op het hoekje van je tafeltje.’
‘Bu-reau.’‘Zo mag jij het blijven noemen, maar volgens mij is het toch meer een campingtafeltje. Van de kringloop hier in Soest. Twee jaar geleden ben je dat zelf driftig op gaan halen toen we jouw oude bureau even buiten hadden gezet vanwege onvoorzienbare omstandigheden (zie https://www.deveiligheidskundige.nl/actueel/column-flip-tegenwerken-is-ook-arbeid ). Dat jouw oude bureau vervolgens preventief is verwijderd door een overijverige veiligheidscollega kun je mij niet aanrekenen. Ik heb zelfs meegedacht over een alternatief, maar ja, toen was jij al met de stationwagen van de zaak naar de Bruine Schatkamer. Met gillende banden. Lekker voor het fijnstof ook. Sindsdien ‘werk’ (denk hierbij het gebaar dat de aanhalingstekens benadrukt) jij aan dat tafeltje, dat voor een bu-reau moet doorgaan. Met zelfklevende plastic houtdecoratiefinish en een aluminium onderstel met één verstelbaar pootje voor de kuilen onder het grondzeil van de voortent. Aluminium hoort volgens sommige zwaarmoedige geesten bij de zware metalen, al is er niets zwaars aan. Daar moet je mee oppassen op jouw leeftijd.’
‘Zeg, De Reede, ik probeer nog even beleefd te blijven terwijl jij gaat bedenken hoe je binnen het uur een einde gaat maken aan deze onwerkbare én onveilige situatie op mijn werkplek, anders pleur ik jouw hele flikkerse kerstzooi het raam uit.’
(n.b. onder het raam van het columnistenhok bevindt zich reeds een keur aan artikelen, zoals zonnepaneelresten, potplanten, asbakken, valbeveiligingstoebehoren en binnenkort wellicht de kerstboom.)
‘Hoho, tuttut, er is niets mis met een fraaie kerstboom in je directe nabijheid. Geniet toch eens gewoon van de frisse lucht en van het feestelijke decor; let the good vibes roll. Er is niets onveilig aan zo’n stukje pure natuur.’
‘Hier is juist van álles onveilig! Het ongevraagd plaatsen van een schimmelige struik boordevol allergenen en prehistorische elektrische nonconformiteiten uit Taiwan of de Peoples Republic of China op míjn werkplek is absoluut ontoelaatbaar. Vooral als het zonder informatie vooraf geschiedt op míjn bureau. Waar komt dat geval vandaan? Zat er wel een certificaat bij? Weet je wel dat zo’n kerstboomakker compleet wordt ontbost met Roundup voordat ze die struikjes poten? En als ze groot genoeg zijn worden ze met de éénscharige ploeg achter een megatrekker uit de grond gescheurd en wat er nog rest van de wortels wordt bij elkaar gegraaid en in een netje gepropt.’
Daar hebben we Speetjens weer. Certificaat. Hier, op het bonnetje: 1 x Ficus genericus met kluit, 29 euro 50. Firma Zwart. Te Soest, met een eco-dependance in Eemnes, waar deze volbloedboom met liefde en toewijding is opgekweekt. Door mij persoonlijk à contant afgehaald aan de marktkraam op de Soestdijkerstraatweg, anders moest er ook nog btw overheen. Jouw schimmelige struik is dus aantoonbaar lokaal en ecologisch verantwoord uit de grond gerukt door een asielzoeker die nu 52 weken per jaar kerstbomen mag rooien. Rechtstreeks vanuit zijn geheel verzorgde stapelbed in het all-in logement het land op en vice versa. Vlakbij voormalig koninklijk paleis Soestdijk, de ruïne van Baarn, dus nog op stand ook. Wat had je er verder voor certificaat bij gewild?’ ‘Beste Flip. Ik kan veel van je hebben. Maar er zijn grenzen. Dankzij de kerstgedachte besluit ik nu het pand te verlaten, ter voorkoming van bedrijfsongevallen en PSA. Mijn klemmend verzoek om die struik te verwijderen blijft staan.’
Vlak voordat de deur dichtknalt heb ik mijn vingers in mijn oren, die ik gelukkig ook zonder bril kon vinden. Onder mijn bureau ontwijkt een beetje zwarte rook. Dan gaat de telefoon; een binnenlijntje. Janneke. Of ik omwille van de lieve vrede mijn kerstboom in de binnentuin wil planten, sorry.
Ik zie zonder bril vuur uit mijn geruite sloffen komen en sta op. Ik trek op de tast wat stekkers los, schiet uit mijn sloffen en open het venster. Na mijn sloffen vliegt daar mijn beenwarmerdrieluik inclusief Manual del usario achteraan. Dan volgt de kerstboom met kluit. Aan het snoer van de gekleurde lampjes wordt Speetjens campingtafeltje meegesleurd, want ik had het keurig aan de verstelbare poot getiewrapt. Leunend op de archiefkast hoor ik ter hoogte van de plint iets kraken.Zalig kerstfeest!