Staalslakken hebben elders al vele jaren eerder tot problemen geleid met de gezondheid en het milieu, maar deze ervaringen hebben (nog) niet geleid tot een gebruiksverbod. Belanghebbenden verwijten de gemeente dat er geen gevolg is gegeven aan alarmerende signalen. De gemeente wijst op de toelating van staalslakken als wegenbouwmateriaal; het voldoet aan de eisen voor de bodemkwaliteit en heeft een KIWA-keur.
In april 2024 zal de gemeente beginnen met de verwijdering van de staalslakken.
Staalslakken
Bij de fabricage van staal in hoogovens wordt ijzererts samen met cokes (steenkool) verhit om vloeibaar ruwijzer te produceren. Door te zorgen voor een zeer hoge temperatuur en een onvolledige verbranding van de steenkool ontstaat koolmonoxide, dat de verhitte ijzeroxide reduceert tot ijzer. De ruwijzersmelt wordt onderaan afgetapt en de sinter, die als een korst bovenop de massa drijft, blijft over. In die sinter, de zogenaamde staalslak, bevinden zich siliciumoxide, calciumoxide en vele metaaloxiden, waaronder ook zogenaamde zware metalen. (In Den haag zijn vooral zorgen over de hoge concentratie vanadium.)De staalslak is geen afval, maar een bijproduct dat wordt toegepast in (hoogoven)cement, als meststof en als granulaat of toeslagmateriaal in de bouw en wegenbouw. Staalslakken worden verkocht, vermalen en gemengd of als tussenlaag gestort onder wegen. Het product is waterbestendig, maar bij gebruik als poreuze drainagelaag treedt uitloging op en moet rekening gehouden worden met sterk basische uitstroom, die ernstige gevolgen kan hebben voor bodemleven, grond- en oppervlaktewater.
Bronnen: EenVandaag, NPO 1, Radio 1