Zo lang als ik bij Ons Bedrijf overleef heb ik moeite gehad met hun politieke voorkeuren en hun systematische afwijzing van andere culturen. Met hun openlijke vijandschap tegenover iedereen die een bedreiging zou zijn voor ‘de’ werkgelegenheid en voor de gezonde Nederlandse mores. Terwijl het soort heren als die in de lasserij zelf hun eigen grootste bedreiging is. Ik heb nog een appeltje met ze te schillen, waarover zo meer. Maar de onderwerpen politiek en voetbal mijd ik als de pest op onze werkvloer.
Sjef Scheurwater, onze baas, parkeert zijn Tesla weer halve dagen op zijn directieplek. Vanmorgen kwam hij in een soort eenmanspolonaise de kantine in. Ik vermoed sterk dat ook dát te maken heeft met de verkiezingsuitslag. Zijn eigen partij (drie keer raden) heeft weliswaar ingeleverd, maar daar staat tegenover dat met het FvD aan het roer de dreiging van verplichte milieu-investeringen en CO2-heffingen flink verminderd lijkt. Groenhart, ons formele milieugeweten, gaat vandaag vast wat schouderklappen krijgen. Ik zie zijn gouden handdruk al aankomen. Bij Ons Bedrijf is die trouwens gemaakt van pisbakkenstaal. Ook prima recyclebaar.
En de week leek maandag nog zo zonnig te beginnen. 'Goedemorgen meneer de Reede', klonk het vanachter de personeelskapstok bij mijn doorwaaid entree. Jammer dat Lonneke, onze frisse bedrijfsbloem, mij hardnekkig blijft vousvoyeren, terwijl onze samenwerking afgelopen tijd toch zeer intensief is. Ik voel mij beurtelings jaren jonger en stokoud. Als ik straks de volgende ronde koffie met heel veel melk haal voor mezelf, dan krijgt Lonneke een watertje. Daar doet ze dan een paar drupjes van een uitzonderlijk prijzig additief in, uit een hip flesje. Zonder GHS-pictogrammen. Op het oog vaart ze er wel bij, hoewel haar sportschoolbezoek en het afwijzen van rook- en drinkgenoegens ook zullen bijdragen. Ze heeft gevraagd of ik, oudere man die zich geestelijk overeind houdt met een rustgevend shagje, eens mee wil naar de sportschool voor een fijne workout. Ik doe mezelf die kwelling om verschillende redenen niet aan.
Na een grondige verherbouwing doet de CNC-plasmasnijder het weer als vanouds, maar Diesel-Tinus zit nog steeds thuis in de schemering met zijn geschudde hersens. Knijtijzer is bij hem langs geweest met een fles oude jenever en ze hebben elkaar beterschap beloofd. Werkgever Sjef Scheurwater is, als vermeld, weer terug, maar mag zich niet opwinden. Als er iets is waar hij zich moeiteloos over opwindt dan is het VCA, dat hem past als een middeleeuwse schandpaal, dus Lonneke en ik trekken ons discreet terug in mijn hok bij onze voorbereiding op de audit. Op de deur zit de gele ‘Hier waak ik-sticker’ van DeVeiligheidskundige.nl. Erg toepasselijk, omdat Scheurwater het bedompte hol ‘de slaapkamer’ pleegt te noemen.
Het lukt Lonneke en mij al aardig om alle hoofdstukken uit de VCA-checklist van noodzakelijke documentatie en kanttekeningen te voorzien, zelfs zonder al te ingrijpende malversaties, iets waar Diesel-Tinus zijn hand niet voor zou omdraaien. De auditor zal een zware kluif krijgen aan zijn pogingen om ons beleid te torpederen. Ons Bedrijf heeft mij in stelling gebracht voor geleerde connotaties in vaktaal, terwijl Lonneke zich heeft laten overhalen de man rijkelijk van koffie, complimenten en glimlachjes te voorzien. Ik zal u kond doen van het resultaat. Kond met een d.
Kont met een t brengt me op mijn akkefietje met de lasserij. Tijdens mijn veiligheidsgedragobservatieronde werd het woord nota bene in de mond genomen door Marije van de OR, zij het bij het citeren van een van onze TIG-lassers. Ze kwam met tranen in de ogen uit het glazen koffiehok in de lasserij, zodat ik me verplicht voelde haar even mee te nemen naar de slaapkamer. Tissues en een wortelsapje, het laatste door mij opgehaald uit haar eigen OR-hok, want Scheurwater heeft moeite met macrobiotische, homeopatische of veganistische producten in onze bierkoelkast. Ik moet Scheurwater eens uitleggen dat het risico op kruisbesmetting met ingeblikt bier nihil is, maar mag nu de confrontatie even niet aangaan. Zijn ogen staan nog bol genoeg. Als we een commerciele meevaller hebben, kan ik een aparte varkensvleesvrije én kosjere halalkoelkast voorstellen, maar dan moet ik eerst een deskundige vragen of dat samengaat. De expertise zal ik, de Arbowet indachtig, elders moeten vinden.
Toen Marije wat was bijgekomen van het offensief, vertelde ze waarom ze zich in de lasserij had vervoegd. In het hol van de leeuw. Uiteraard zonder veiligheidsschoenen, maar dat vergrijp bewaar ik even voor later. In elk geval ging het over enkele klachten die ‘anoniem’ bij de OR waren beland (jaja…).
Het betrof de enorme fotokalender in het koffiehok, provocerend zichtbaar vanaf het parkeerterrein en vanuit het zero-emission fietsenhok. Scheurwater is vást al bezig met het sloopplan. Enfin: Marije, die haar OR-hok zelden verlaat, werd door de lassers hartelijk onthaald, kreeg direct koude koffie uit het goorste kopje (mét bedenkelijke opdruk, waar vinden ze het?) en werd op de stoel met de lekke gasveer gezet. Het arme kind past maar ternauwernood tussen de armleuningen.Nadat ze al haar moed had verzameld en in voorzichtige bewoordingen had geprobeerd duidelijk te maken welke bezwaren er bij de OR waren gemeld, had de afdelingsoudste zijn pruim in zijn ongewassen klauw gespuugd en gevraagd naar haar opoe (wat ze gelukkig niet snapte; die was immers al jaren dood). Vanuit de werkplaats klonk een ongepaste aanvulling over kont- en douwzeer, waar Marije ook geen repliek op had, maar waarvan ze wel voelde dat er sprake was van een onderliggende zinspeling op haar kuise bestaan. Marije is geen match voor de heren. De volgende keer dat ze iets gevoeligs wenst te bespreken, moest ze Lonneke maar even meenemen, of mij, zo heb ik haar uitdrukkelijk geadviseerd. Liefst Lonneke, want onze bedrieglijk poezelig ogende vlinder heeft zelfs kampioen impertinentie Diesel-Tinus ooit sprakeloos achtergelaten met een zeer gevatte reactie die zó schunnig was dat ik hem niet durf te herhalen. Als onze auditor het zou horen kunnen we voorlopig naar ons certificaat fluiten, vermoed ik. Laat ik niet vergeten Lonneke te vragen zich te beheersen tijdens de audit.
Zojuist heb ik de wettelijke passages over seksuele intimidatie in herinnering gebracht bij de heren lassers. Hier paste geen zachte en begripvolle benadering. Ze hebben Marije willens en wetens diep gekwetst. Voor straf gaat die kalender in de papierversnipperaar (als compromis had men de binnenkant van de achterste locker voorgesteld, maar ik ben onvermurwbaar). De heren gaan zich één voor één verontschuldigen bij Marije voor hun gedrag. Doen er desnoods een hypoallergeen bloemstuk bij. En ze wagen het niet om er een wortel tussen te steken. Want daar zijn ze toe in staat, de rotzakken. In mijn donderpreek heb ik er hun opoe, hun moeders, echtgenoten en dochters bijgehaald en haarfijn, in zwartehandencollectieftaal verteld dat ze met hun stoere groepsgedoe elk begrip en alle krediet hebben verspeeld en de hele sfeer verziekt. Ik ben verre van Christelijk, maar wil op onze werkvloer geen gevloek, geen geile of schunnige toespelingen, geen schuttingtaal en ook geen heimelijke onderonsjes waar iedereen van aanvoelt dat ze ongewenst zijn. De slimmerik die het waagde het over ‘gewenste intimiteiten’ te hebben heeft me geweldig geholpen: ik kon meteen aanhaken over hun bejegening van de nieuwe stagiair, die het ongeluk heeft nog hélemaal in de kast te zitten. Het zwartehandencollectief heeft dat natuurlijk met feilloze intuïtie aangevoeld en ze waren hard bezig met het slopen van de kast. Dat puntje stond nog niet op het OR-lijstje van Marije, of ze heeft niet gedurfd het toe te voegen.
Tijd voor een shagje bij het fietsenhok. Geen uitzicht op de kalender meer, maar Lonneke gaat voor de zekerheid even met me mee, want ze heeft de schuimbekkende Scheurwater en de ambulances nog vers op het netvlies. Zíj blijft rookvrij. En wat ben ik blij dat ze u tegen me zegt.
Flip de Reede