Een standaardaanpak met succesgarantie bestaat niet, zo zullen mijn collegae veiligheidsprofeten en vertrouwenspersonen erkennen. Het is al moeilijk om te beschrijven wat er nu wel mag en wat niet, vooral op een werkvloer waar de communicatie zo dubbelzinnig mogelijk is, binnen de grenzen van de aanwezige taalvaardigheid. Dat ik zelf in de lach schiet helpt soms bij een ontspannen bespreking, maar het is bijzonder fnuikend voor mijn gezag. Het ranzige gedoe dan maar laten lopen blijkt ineffectief, want zelfreinigende mechanismen zijn er niet, afgezien van Lonneke. Sinds vorige week vrijdag heb ik geen enkele steun meer te verwachten van Scheurwater.
Ik spreek ongaarne over de oerdriften die in ons allen schuilen, ook al zijn het, soms op de meest verwrongen manier, de drijfveren van ons alledaags gedrag. Ik zou graag eens in een ongevallenonderzoeksrapport willen opschrijven dat de dwars door de muur geprikte vorken van onze heftruck te danken zijn aan de geslachtsdrift van chauffeur Herrie. Herrie is Herman, maar het is zo’n lekker rustige jongen, vandaar. Dat het straatwerk bij het laadperron geheel overdekt is geraakt met stokoude chloorrubberverf komt doordat Lonneke voorovergebogen iets uit de kofferbak van haar kekke autootje opviste. Dwing de Bulgaarse vrachtwagenchauffeur, al weken onderweg met alleen het internet om zijn primaire lusten te bevredigen, dan maar eens om op te letten waar de rand van het laadperron zit. Zelfs als je Lonneke verplicht in een burka hult, lopen er nog mannen tegen lantaarnpalen of fietsen ze spontaan greppels in. Ik heb nog geen afdoende oplossing voor dat probleem. Bronaanpak betekent ontslag van Lonneke óf castratie van alle potentieel driftigen, en voor geen van beiden krijg ik de handen op elkaar.
Leerboeken en vakopleidingen slaan geile driften met graagte over. Of het onderwerp wordt dusdanig geabstraheerd en in verhullende termen behandeld dat het net zo goed over tuinieren had kunnen gaan. Waarbij seksueel intimiderend gedrag overigens ook nooit ver weg is. Menig tuinier is zeer regelmatig in zijn knollentuin. Of in het bijbehorend volkstuinhuis met gordijntjes, glurend naar zwetende tuiniersters in de aanpalende percelen. Zodra er fluitgeluiden of suggestieve boodschappen worden geuit, valt dat onder seksuele intimidatie. De particuliere knollentuin valt niet onder de Arbowet, maar de schreef is er net zo’n struikelblok als op onze glibberige werkvloer. En helaas ben ik degene die haarfijn uit moet kunnen leggen in welke gevallen Herrie zijn hele heftruckdashboard onder mag kwijlen (als hij zijn gewone wat spastische zelf is, vlak voor de lunch) en wanneer dat niet mag (als er een vrouw in zijn gezichtsveld komt). In mijn heldere richtlijn vervangt Sjef Scheurwater het woord ‘vrouw’ dan door ‘klant’, want híj heeft het voor het zeggen, nietwaar? Ga er maar aanstaan, want Herrie denkt en communiceert als een kleuter, maar heeft de driften van een dekhengst die al weken droog staat. Herrie en Sjef zijn als kaliumchloraat en suiker.
Sjef Scheurwater dus. Mijn slaaphok zit schuin tegenover de directievertrekken. Dat zegt niets over de status van de afdeling VG (-interim-M) annex bijzondere projecten en vertrouwenskwesties, maar des temeer over de behoefte van Scheurwater om mij vanachter zijn luxaflex in de gaten te houden. Ik vorm in mijn schijnheilige onschuld een bedreiging voor zijn favoriete leiderschapsstijl. Verdeel-en-heers. Bovendien ben ik een van de weinige dapperen die Scheurwater af durft te vallen. Ik heb mijn bureau vorige week eindelijk een halve slag gedraaid, waardoor ik nu aan de andere kant van mijn vertrekje zit. Daar waar Scheurwater me niet meer kan zien, met de risicovolle glazen gangzijde links van mij in plaats van rechts. Bij mijn verbouwing kwam hij al informeren wat het doel van de actie was (al kwam het er minder neutraal uit). Ik – voorbereid – kon hem van afdoende repliek voorzien: het zonlicht dat ’s ochtends rond half elf door mijn minieme bovenlicht naar binnen piept viel hinderlijk op mijn goedkope beeldscherm (250 candela per vierkante meter, meer kon er niet af), wat leidde tot ontoelaatbare niet-functionele contrasten. En schele hoofdpijn. En een scoliose als ik mijzelf tussen zon en scherm krulde om de mail te lezen. Dat moet immers diréct na de Outlook-pling. Vooral het aanhalen van zijn eigen decreet (alles moet altijd diréct) deed wonderen.Nu ik (rond koffietijd) geen last meer heb van rechtsreeks invallend zonlicht en (de héle dag!) gevrijwaard ben van directietoezicht is mijn welzijn er merkbaar op vooruit gegaan. De vergeelde streep op het prikbord en de bruine nicotinerand rond de plek waar het eerst hing (zó lang bewoon ik mijn slaaphok al), herinneren nog aan de oude configuratie. Als ik tijd heb dan bestel ik eens een whiteboard dat niet vergeelt en een pot latex (de chloorrubberverf is op).
Maar laat mij nader ingaan op het intimidatieverhaal, want het raakt mij zeer. Scheurwater mag weer hele dagen werken van de dokter. Hij is (in al zijn zwaarlijvigheid) kerngezond verklaard, zijn echtgenote was hem méér dan zat en Ons Bedrijf (zijn bedrijf) laat hem toch niet los. Hij bemoeit zich de ganse dag letterlijk met álles en heeft steevast het laatste woord. Ook daarom verbaasde het me nogal toen ik van Lonneke vernam dat hij steeds vaker ‘even naar de arbodienst’ moest voor alweer een bespreking over gevaarlijke stoffen. Dat is meer mijn terrein, maar ik loop al over dus vind ik het prima dat Scheurwater zich eindelijk bekommert om arbozaken. Bovendien ben ik geen fan van de betreffende onderneming, genaamd Arbo-Exclusief. De naam moet ingegeven zijn door de tarieven. Per dienst gespecificeerd, schrikbarend hoog en óók nog exclusief toeslagen, reis- en administratiekosten en zonder btw.
Schijn bedriegt. Scheurwater heeft nog steeds een gruwelijke hekel aan arbeidsveiligheid en aan directieve documenten. En nog meer aan inkomende facturen voor zakelijke diensten. Pas toen ik de nieuwe arbeidshygiëniste van Arbo-Exclusief ontmoette werd mij duidelijk wat Scheurwater telkens naar haar burelen dreef. Dat had niets te maken met arbeidshygiëne. Integendeel.
Glory heet ze. Niet van achteren (hoewel daar wel een in het oog springend deel van de glorie schuilt, zeker in de waterige ogen van Scheurwater) maar van voren. En op z’n Engels uitgesproken. En ze heeft een pasfoto op haar visitekaartje, want onze arbodienst is in alles een uiterst commerciële organisatie. Glory weet haar charmes te gebruiken, ongetwijfeld ook bij het behalen van haar diploma, want ze heeft geen benul van zeswaardig chroom, kaliumchloraat, chloorrubberverf of polycyclische aromaten. Dat is geen enkel bezwaar voor Scheurwater. De kwaliteiten die ze wél heeft worden met graagte geconsumeerd.
Vorige week zelfs ín het kantoor, juist op het moment dat ik, voor mijn doen vrij bruusk, binnentrad. Ik had het moeten aanvoelen. Eerst even moeten kloppen, want de luxaflex waren hermetisch gesloten. Het nabeeld van een smeerkaasbleek achterwerk, omlijst door netkousen en pumps – zonder stalen neuzen – staat nog op mijn netvlies. Of het plakkerige gebeuren op onze vergadertafel te maken had met de op handen zijnde contractverlenging weet ik niet, maar ik kan me niet voorstellen dat er sprake was van onvoorwaardelijke instemming van beide partijen. Ik heb er niet naar durven informeren, stamelde ‘sorry’ en ben weggevlucht. Uiterst laf, want ik had ook kunnen vragen of men baat had bij enkele tissues uit mijn vertrouwenspersoonsvoorraad, om mijn verondersteld onverstoorbare aard te onderstrepen en mijn abusievelijke aanwezigheid te benadrukken. Zodat ontkenning van het gebeuren onmogelijk zou zijn. Ik weet zeker dat de onderliggende partij me gezien en herkend heeft en ik zal haar nooit meer neutraal zakelijk te woord kunnen staan. Achteraf ben ik blij dat ík het was die binnenviel en niet Anneke van de OR, want dan had ik er weer werk bij gekregen.
Scheurwater doet dus alsof er niets gebeurd is. De Griekse wetgeving geldt hier niet. We zitten voor onze verzuimbegeleiding en kostbare arbo-adviezen weer een jaar vast aan Arbo-Exclusief. Maar we hebben wel een andere contactpersoon. Na de overhaaste terugtrekking van Scheurwater heeft ook Glory zich moeten terugtrekken. Als Scheurwater het ook maar in zijn hoofd haalt om haar een dienstverband bij Ons Bedrijf aan te bieden dan zit ik in de sollicitatiecommissie. Met Lonneke én Anneke van de OR.
De vakantieperiode barst los. Ik maak meteen mijn overuren op, waarvoor ik direct (diréct) toestemming kreeg van Scheurwater. Over drie maanden spreek ik u weer. In de tussentijd probeer ik in mijn achtertuin van de nabeelden af te komen.
Een mooie zomer!
Flip de Reede.