De ‘Wet werken waar je wilt’ heeft het niet gehaald. Hoe kan het ook anders, zeggen de elektromonteur, de graffitiverwijderaar en alle andere professionals die plaatsgebonden aan het werk zijn. Voor hen liever een ‘Wet werken wanneer je wilt’, al zijn er nog veel andere flexbeperkingen die de computerwerkmens annex wetontwerper vanuit zijn referentiekader ontgaan. De nachtportier werkt plaats én tijdgebonden, de sterrenkijker tijd-, plaats- en weergebonden en de noodhulpverlener wordt zo’n beetje geheel door alle omgevingsfactoren geleefd, inclusief de verwáchtingen dienaangaande en de grillen van de reeds genoemde wetsontwerper.
Dus graag een Wegwerpwet voor de recyclingprofessionals en de opgeruimden-van-geest, een Siëstawet voor de long-Covidlijders en een Ontbijtbesluit voor de brandweer. Er liggen nog talloze wetten in het kraambed, waarvan het merendeel in moeizame stuitligging. De eerste contouren van de ‘Wet ter voorkoming van zinloos werken’ (uiteraard van Links) en de ‘Dubbelwerk-rationaliseringrichtlijn’ (de tegenhanger van Rechts) doemen reeds op. Maar – mark my words – de op handen zijnde Contraproductiviteitsverordening zal als Europese koepelwet van toepassing worden op alle nationale, provinciale en gemeentelijke pogingen om tot inrichting van de maatschappij te komen, inclusief alle bepalingen ter bepaling van paling en het fnuikverdrag. Wat er vanwege contraproductiviteitseisen en tegenstrijdigheidsgeboden al in de ontwerpfase sneuvelt (zoals recentelijk de Wet zinloos werk) is mooi meegenomen. Dat scheelt namelijk weer een hoop zinloos tegenwerk en het helpt bij de broodnodige vereenvoudiging van Het Systeem.
Over systemen en zinloos werk gesproken: vanmorgen mocht ik aanschuiven bij alweer een Teams-overleg van De Veiligheidskundige, een oeverloos leuterfeest waar we sinds Covid niet meer vanaf lijken te komen. Het uitdrukkelijke en persoonlijke verzoek tot deelname, per Whatsapp rondgekneiterd in een veel te grote groep, moet ingegeven zijn geweest door mijn veronderstelde modererende of mijn absurdiserende kwaliteiten, want voor het koekje bij de koffie was het níet. Dat is – net als ik – iets van vroeger. Uit zo’n gebloemd trommeltje met een bol deksel dat altijd klemzit maar desondanks slecht afsluit. Waardoor de mariakaakjes zó zompig worden dat je ze niet eens in je thee hoeft te dopen om ze op schoot te laten klatsen. Zó erg van vroeger, toen onfrisse kledders op de boks van de werkende klasse eerder regel waren dan uitzondering. Brusselse kermis op zondag en stamppot met kaantjes, prutjeskoffie met melkvel na een uurtje op de plattebuiskachel.Oppassen nu, want sinds kort hebben we een geouwehoerdetector annex spreektijdbegrenzer waarvan onze voorzitster beweert dat die AI-gestuurd is, terwijl ik vrij zeker weet dat deze digitale guillotine door haar meedogenloze hand wordt aangestuurd, uiteraard buiten beeld van haar webcam. Collega-ouweneel Speetjens en ik zijn er al mee in aanraking gekomen. Dat voorkomen we graag, want na het neerkomen van de valbijl valt er niets meer te declareren.
Onze vergadering was weer een feest van ergernis, vooral toen collega Speetjens aanschoof vanuit zijn vakantieverblijf met retetraag internet. ‘Ben ik te horen? Zien jullie mij?’ Allen: ‘Ja Daan, we horen en zien je, maar wel met blokhoofd, haperend geluid en onderbrekingen, maar dat geeft niks.’ Het uitschakelen van het beeld hielp (in meerdere opzichten). De voorzitster weigerde om – in één moeite door – korte metten te maken met Speetjens’ geluid, dus werden alle Teamsgenoten getrakteerd op de doffe knallen en kreten van een padvinderskamp ergens op het Drentse land. Het kan ook een militair LARP-evenement geweest zijn. Vergeefs hoopte ik op de AI-valbijl, maar als het tóch AI is, dan heeft het algoritme kennelijk zijn licht opgestoken tussen jonge ouders, waardoor ijselijke kreten zijn ingeleerd en als volkomen normaal gelden.Over onze vergadering: er werden weer spijkers met koppen gezocht op het laagste water ooit gemeten. Onze beroepsgroep is flink van de vinklijsten, ook al beweren we voortdurend het tegenovergestelde. Dat komt doordat onze vrije geest zich telkens door zijn altijd sluimerende, aartsluie en gemakzuchtige tegenhanger laat overtoepen. Een van de uitvloeisels daarvan is onze eenheidsagenda, die al jaren in een insteekmap in het kopieerhok hangt. Ja, kopieerhok! Niet meer in het columnistenhok dat ooit kopieerhok was dus, na aandringen van hopman/LARP-spelleider Speetjens. Het kopieerapparaat, een ozonspuwende combiscankleurprintkolos met feestelijke poeders, vrolijk gele waarschuwingsstickers en een blaartrekkend stroomverbruik staat in het voormalige fax- en telexhok, dat door de jonge garde nu gewoon kopieerhok wordt genoemd. En zelfs dat vinden ze al een museale term. Dat het columnistenhok ooit samenviel met het kopieerhok is eigenlijk geen vreemde gedachte, gelet op de activiteiten van de bewoners, of in elke geval een ervan. U weet op wie ik doel.
Onze vaste vergaderagenda, voor elke vrije geest die liever kopieert (of larpend out of character gaat) dan nadenkt over tijdrovende nutteloosheden:1. Opening (voorzitter)
2. Koffieklets (max 5 min.)
3. Lopende zaken
4. Vaststelling urgente beleidszaken
5. Besluitvorming geselecteerde beleidszaken
6. Eventuele stemming
7. Rondvraag/wvttk
8. Sluiting van de vergadering (voorzitter)
Nagenoeg élke vergadering laat zich voegen in bovenstaand uniform schema; redactievergaderingen, informatieve vergaderingen, opiniërende vergaderingen en (de zeldzaamste) besluitvormende vergaderingen.
Inhoudelijk: de aanwezigen waren het roerend eens over de urgentie van nagenoeg alle ter plekke bedachte of herinnerde (voortgangs)punten, behalve over de onkostendeclaties. Dit gevoelige onderwerp wordt steevast al bij agendapunt drie afgeserveerd door onze voorzitster. Met een koket klapje van haar hamertje, wat betekent dat erop terugkomen heel onverstandig is, tenzij je levensmoe bent. Dezelfde voorzitster stelde nu zelfs voor dit punt voor áltijd van de agenda te schrappen, mede wegens budgettaire beperkingen. Die beschouwt ze namelijk als overmacht en als de hand van de Schepper (dezelfde hand die haar zojuist aan een bananenschuit heeft geholpen, zo nemen wij waar in het mozaïekvenster).
De moratoriumpoging zat haar niet glad, want over de laatste keiharde pegels die nog restten in de betalingsstructuren van DVK brak in het padvindersherfstkamp te Drenthe (zonder bananenschuiten) meteen een storm los. Mevrouw Speetjens liet zich even gaan, zullen we maar zeggen. Ook daar hadden we geen beeld bij nodig.
Verder kreeg alles wat ter tafel kwam voorrang, aandacht en nadruk (of het hád al de aandacht, c.q. het had al sinds mensenheugenis de aandacht gehad, voor wie dat even niet paraat had). Er werd krachtig met rood potlood onderstreept. Dat betrof vooral de punten waar spoedig nieuwe werkgroepen, te ontwikkelen beleidsvisies en nadere thematische uitdiepingsvoorstellen voor ter tafel zouden moeten komen. Wie wat waar, de pegels en wanneer (zoals in het PvA van de RI&E) bleef uiteraard onbesproken of zo vaag mogelijk. Hóppa, weer een maandje uitstel hier en een jaartje zinloos tegenwerk daar. Het rode potlood is hier overigens figuurlijk bedoeld, want voor het notuleren is nooit iemand te porren, waardoor we ieder onderwerp tot in het oneindige zullen blijven bespreken, terwijl er nooit iets wordt opgelost. Onze voorzitster noemt dat probleemverheldering. Onze problemen zijn inmiddels zo helder als kristal en even talrijk als de voortgangspunten.Dat we wel lekker van de straat blijven is vooral in collega Speetjens’ geval een zegenrijke omstandigheid, al zit het het larpen kennelijk niet in de weg. DVK lijkt soms bijna op een echt bedrijf.
Mijn inbreng ter vergadering betrof het woord ‘modereren’, dat ik voorzichtig aandroeg voor ons ABC, (matigen, temperen, verzachten, beperken) maar bijna geen lemma dat ik voorzichtig aandraag wordt met plaatsing gehonoreerd, wegens vermeende veiligheidskundige irrelevantie. Meestal duurt het verzet een paar maanden, totdat ik het woord in kwestie zó vaak heb gebruikt dat de eindredactie er niet meer omheen kan. Als het besef doorbreekt dat mijn term raakt aan de kern van het bestaan van de VK (want voor minder doe ik het niet). De VK is de moderator bij uitstek! Zij/hij/hon belichaamt namelijk de redelijkheid en het overleg, met een sprankje autoriteit, voortvloeiend uit een intrinsieke behoefte aan voortbestaan van alle stakeholders van het arbeidsproces. Hij/het/hullie modereert zich suf tussen strebers, uitbuiters en loonslaven, tussen rekkelijken en preciezen, tussen windhandelaren zonder geweten en weetgierigen zonder doel. Tussen complete klapmutsen mét VCA en Einsteins zonder. Hij/hon/zen is de interface tussen robots en programmeurs, de API tussen zwalkers en zieners, de gehandschoende vinger in de bijna bezwijkende dijk rond de tankput. De bananenschuit in de hand van de Schepper. En nog meer. Maar vooral moderator. Dus. In het ABC ermee!
Voor ik te inhoudelijk word (wat in onze vergaderingen niet de bedoeling is): de meerderheid, waaronder collega-columnist korporaal Speetjens b.d. en nu b.b. (buiten beeld) wegens wrakke netwerkvoorziening vond het voorstel van De Reede (fijntjes zonder voornaam) volslagen waanzinnig en de indiener compleet van de latrine gerukt. Speetjens drukt zich graag kernachtig uit, maar zat waarschijnlijk nog even in de padvinderij-modus.
Het absurdiseren haalde het dankzij de wild en onstuitbaar om zich heen pissende (of minstens stevig nadruppelende) Speetjens ook niet tot in het ABC, terwijl het toch de redding is van menig veiligheidskundige, om niet te zeggen der mensheid als geheel. Een veiligheidskundige die niet absurdiseert zou uit het vak gezet moeten worden wegens onterecht en schadelijk overgewicht. Een valide ontslaggrond, naast nestbemesting, treurbesmeuring en vakversloffing. En het is vast ook wel in strijd met de contraproductiviteitsrichtlijn en het preventiequotum.Het ongezien uitwerpen van waardevolle kopij is iets waar ik met mijn stootpet niet bij kan. Het is alsof ik er een beetje met de veiligheidshelm naar gooi, terwijl het uitwerken van lemmata absoluut geen kattenpis is. Desondanks davert het succes ons om de oren. De klikkenteller ratelt harder dan het plastic repeteergeweer dat momenteel het Drentse kamp beheerst. En via Speetjens’ microfoon onze vergadering. De term veiligheidsconifeer, mijn officiële functietitel bij v/h Scheurwater en opgenomen in het veiligheids-ABC, levert nu al zes hits op in Google, zelfs buiten deveiligheidskundige.nl. Al moet je wel het automatische zoeken naar veiligheids conifeer (met spatie) uitforceren, anders vlieg je meteen de ontruimingsplannen van de tuincentra in.
Nog even en de kunstintelligentie laat zich niet meer uitschakelen, passeren of corrigeren, dus als u nog iets wilt opzoeken of uitdragen via digitale media: doe het nu! Subiet! De spatiegummer verliest het reeds van de autocorrectie. De VK delft het onderspit in de strijd met in Oost-Europa ingehuurde arbotrollen, die rustig beweren dat je als BHV’er jaarlijks opgefrist moet worden door erkende opleiders om een beetje wild om je heen te mogen reanimeren. Niets daarvan! Elke Florence Nightingale, Dorus Rijkers of Superman mag zich flink uitleven, als zij/hij/han maar een beetje zijn/zwullie/haar best doet en zich RI&E-gericht oriënteert.
Er is veel dat ons aanzet tot handelen zonder kennis van zaken, desnoods met ongekeurde gereedschappen die ook nog voor oneigenlijke doelen worden aangewend. Hamas doet dat met hun Quassam-knutselraketten en kijk eens wat ermee bereikt wordt. In Israël schieten ze van de weeromstuit hun halve voorraad overjarige afweerraketten over de hekken. Het is allemaal dieptreurig hoe menselijk leed, honger en geweld het op het prioriteitenlijstje altijd winnen van futiele afgeleiden als de CO2-voetafdruk en de biodiversiteit, want die hadden we gisteren al aan moeten pakken, dus overmorgen kan dat ook nog wel. Maar voordat Flip onderuitgaat op het glibberige pad van alles dat maling heeft aan de meest basale principes van veiligheid een paar fijne samenstellingen die het ABC niet hebben gehaald:
Bellenblaasprikken: (alg.) het ontmaskeren van sprekers die op gloedvolle wijze nonsens presenteren of zaken omwille van de eigen roem nodeloos ingewikkeld verwoorden, liefst voor een zo groot mogelijk gehoor.
Deskundigheidsdip:
- 1: hiaat in kennis, eventueel tijdelijk
- 2: het aannemelijker of zwaarwichtiger willen maken van trivialiteiten door ze door een deskundige te laten communiceren (vergelijk chocodip/discodip)
Inspraakdemper: (alg, sociologie, politicologie:) methodiek van o.a. despoten en (commissie)voorzitters om te zorgen dat een besluit, keuze of visie door de stakeholders wordt geaccepteerd.
Preventieonthouding: (vk) het doelbewust niet (meer) doen aan voorkoming van ziekten, brand, ongevallen en schade. Inz. de houding van de samenleving ten opzichte van het klimaat.
Speerpuntafdopper: argument waarom een bepaalde zaak momentaan of permanent geen ingrijpen of aandacht zou vereisen. Persoon die de waarde van de voorrang/aandacht die het speerpuntsobject krijgt bestrijdt.
Werkveldbemesting:
- 1: het zeker stellen van toekomstig werk voor zichzelf, het bedrijf of de afdeling (n.b.: niet noodzakelijkerwijs agrarisch)
- 2: het verspreiden van negatieve (des)informatie over een branche, sector of werkgebied
Doe er vooral uw voordeel mee tijdens uw dagelijkse werkzaamheden en het proces van contemplatie en zingeving eromheen.