Bij de Olympische Spelen draait alles om de sportieve prestaties van de atleten. Hun bezigheden tarten op zich de arbowetgeving, maar de organisatie eromheen kan er ook wat van. DeVeiligheidskundige is erbij en doet verslag waar dat een aardig verhaal oplevert en waar het mag, maar alleen als de ‘overige werkzaamheden’ het toelaten. Het zal daardoor een wat onregelmatig feuilleton zijn.
Gevolgen van de winter in Pyeongchang
Zelfs Olympische winterlocaties zijn niet zeker van sneeuw: in Turijn, Vancouver en in Sotsji werd de meeste sneeuw ter plekke gefabriceerd of zelfs met vrachtwagens aangevoerd om in de nachtelijke uren uitgereden te worden op de pistes. In Pyeongchang sneeuwt het weliswaar al een tijdje niet, maar de temperatuur liegt er niet om (correctie: het begint net te sneeuwen). De temperatuur varieert van min vijf aan de kust tot beneden de min dertig tijdens heldere nachten in de bergen van Pyeongchang. Met een windje erbij is dat knap fris. De jonge buitensporters kunnen dat goed aan, maar het publiek, de cameralieden langs bobsleebanen, snowboard-halfpipes, en rodelhellingen hebben het zwaar. Hun aanwezigheid is nog niet vereist, maar de vele vrijwillige assistenten van de Olympische organisatie staan al te kleumen. De bewakers van tijdelijke faciliteiten hebben kacheltjes in hun tenten en iedereen die zijn werk niet in beschutting kan uitvoeren probeert zich warm te houden met vele lagen kleding. Of met een vuurtje in een blik, zoals de risicobewuste lassers die buiten het International Broadcasting Centre (IBC) decorframes in elkaar zetten voor de televisiestudio’s.
IJs voor de deur
Het IBC is de centrale locatie waar alle rechthebbende broadcasters hun centrale voorzieningen hebben, bestaande uit studio’s, regie- en montageruimten, schakelcentra en productiekantoren. Het gebouw doet niet onder voor de RAI, alleen ligt het stroomverbruik iets hoger. Twee enorme batterijen generatoren staan opgesteld onder een dakoverstek aan de achterzijde van het gebouw, beide in staat om in de totale energiebehoefte van 14,4 megawatt te voorzien, met een automatische switch-over als één van de banken uitvalt. De enorme dieselmotoren staan nog niet allemaal vol gas te brullen, maar als de Spelen van start gaan, zal dat wel het geval zijn. Regelmatig wordt de voorraad winterdiesel aangevuld vanuit tankwagens. Een verbrandingsmotor produceert CO2 en water, die beide als damp worden afgevoerd via een rij dikke uitlaatpijpen. Bij ‘Hollandse’ temperaturen ontwijkt dat water als damp, in Pyeongchang zijn het fijne ijskristallen die neer sneeuwen of al aan het einde van de uitlaatpijp condenseren en neerdruppelen, met groeiende ijsplakkaten op het wegdek tot gevolg. Samen met condens en smeltwater van het dak vormt dat een onhandige en gladde structuur, die de afvoer bemoeilijkt. Van enkele aggregaten kunnen de deuren niet meer open.Hak- en breekwerk
De exploitant van de tijdelijke energievoorzieningen heeft zijn aggregaten op grote hardrubberen blokken geplaatst om contactgeluid te verminderen. Dat heeft ook als voordeel dat een sneeuwlaag die zich aan de rand van de overkapping ophoopt de toegangsdeuren niet blokkeert (plaatsing met de deuren naar de andere zijde, waar genoeg ruimte is, zou, behoudens opstuivende duinen, in dat opzicht nóg beter zijn). Enfin: stuifsneeuw blijkt nu niet het probleem, maar het bevriezende water dat uit uitlaatpijpen druipt en als condens van het dak komt. IJskorsten hopen op en water bevriest op tochtige hoeken waar het eigenlijk in putten zou moeten verdwijnen. Mooie pegelformaties zijn het gevolg, maar uiteindelijk blokkeert het ijs toe- en doorgang. Er wordt aan gewerkt, want bij uitval van de energievoorziening zou de wereld verstoken blijven van beeld en geluid van de Spelen.Oplossingsgerichte interventie: het ijs te lijf
In de sterk hiërarchisch ingerichte Koreaanse maatschappij doet de arbeider wat hij opgedragen krijgt. Via welke wegen oplossingen worden aangedragen is voor de toeschouwende veiligheidskundige niet te achterhalen, maar het leidt wel tot opmerkelijke taferelen. Zo was hedenochtend eerst een als een Eskimo ingepakte klimmer bezig met het losslaan van ijs in een RVS hemelwaterafvoerbuis, en vervolgens een team Koreanen in de weer met hamer en beitel om ijsklonten op straatniveau te verwijderen. Daarbij werd ook een mobiel verwarmingstoestel gebruikt dat meer rook produceerde dan hitte. Misschien maar goed ook, want de brandweer was op hetzelfde moment elders in het gebouw aan het oefenen. Later op de middag bleek er tevens gewerkt te worden aan de uitlaatpijpen van de aggregaten:
de zijwaarts uitstekende stalen pijpen van circa veertig centimeter diameter werden met de haakse slijper een meter ingekort, waardoor de condenspegels zich dichter bij de ventilatieroosters van de aggregaten bevonden. Voordeel: de warmte van de motoren voorkomt directe ijsvorming en de ijsplakkaten vormen zich op het trottoir in plaats van op de doorgaande asfaltweg. Althans, dat is de veronderstelde overweging geweest. De wijze waarop slijptol, hoogwerker en telekraan werden gehanteerd waren vrij opmerkelijk. Zie de foto rechts. Of de strijd tegen het ijs zich arbotechnisch interessant gaat ontwikkelen of verwordt tot een strijd tegen sneeuwjacht gaat u lezen.
Misschien morgen al, maar deVeiligheidskundige kan nog niets beloven.