Diana Voorneveld is nog niet eens zo lang gecertificeerd HVK, maar ze heeft na een aanvankelijk zoekend carrièrepad haar bestemming – om niet te zeggen roeping – gevonden. De agrarische wereld heeft de veiligheid niet uitgevonden en benadert het onderwerp nuchter en soms afstandelijk, maar dat betekent ook dat er iets te winnen valt. Diana is sportief en strijd en competitie horen daarbij. Je beleeft er de meeste lol aan in teams, werkend aan gezamenlijke doelen. Dat doet ze nu bij agrarische dienstverlener Stigas én bij de brandweer in Woerden.
Biografie
Diana Voorneveld (1977) is Hoger Veiligheidskundige en werkt sinds anderhalf jaar als adviseur arbeidsomstandigheden bij Stigas. Ze is bijna te druk voor een stokpaardinterview, maar juist als je kort en kernachtig moet formuleren kun je veel duidelijk maken. Bij de brandweer is dat een kernkwaliteit. Ze groeide op op de boerderij van haar ouders, een omgeving die ze nu beschouwt als een grote speeltuin, zij het niet vrij van gevaren. Misgegaan is het gelukkig nooit. Op de middelbare school deed ze een beroepentest, die uitwees dat sociaal psychologisch hulpverlener wel wat voor haar was. Ook al correspondeerde dat niet met haar gevoel is ze – bij gebrek aan beter – een mbo-opleiding in die richting gaan doen. Daarna werd ze tijdelijk taxichauffeur (ontzéttend leuk). Na ongeveer anderhalf jaar sturen verruilde ze die baan voor een betrekking bij een middelgroot installatiebedrijf, waar ze jarenlang projecten coördineerde. De crisis kwam en ze moest er weg, met hulp en begrip van haar baas. Omdat ze veel met collega’s praatte, ook bij het bedrijf waar ze daarna aan de slag ging, kreeg ze het advies om eens langs te gaan bij de brandweer in Woerden. Daar was ze als vrijwilliger zeer welkom. Wél tweeëneenhalf jaar allerlei opleidingen volgen voordat ze als volwaardig brandweervrouw aan het werk kon. Parttime, vrijwillig en dus geen inkomen. Toen haar betalende werkgever ook ‘omviel’, besloot ze in haar eigen tijd en op eigen kosten de studie voor HVK op te pakken, want ze had uitgevogeld dat dat én leuk was én dat je er een boterham mee kon verdienen. Zo is het gekomen.
Diana heeft op woensdagavond een gaatje gemaakt voor een telefoongesprek. Zachtjes, want haar zoontje van anderhalf is ziek en slaapt eindelijk. En niet te lang, want er moet nog worden gestudeerd ook. Haar werk-gsm blijkt te zijn doorgeschakeld naar een vriendelijk antwoordapparaat. Of dat een bewuste instelling is van haar werkgever, bedoeld om mensen ook écht af en toe vrij te laten zijn weet ze niet: ‘Goed idee, daar niet van’. Ze gaat het zeker nog even uitzoeken. Op LinkedIn komt echter direct een reddend antwoord, want de sociale media houdt ze goed bij. ‘Soms sta ik er versteld van hoeveel dat oplevert’, zal ze later bekennen. ‘Buiten werktijd word ik alleen gebeld als er brand is. Of door mensen die me willen interviewen, haha.’
Diana, hoe kan het dat het zo lang heeft moeten duren voor je ontdekte dat je HVK’er wilde zijn?
Diana: ‘Gewoon omdat ik het vak heel lang niet kende. Vroeger was ik vooral aan het voetballen en bezig met paarden. Dáár wilde ik wel verder in, maar ik zag wel in dat ik niet de enige was. Het perfecte puzzelstukje viel pas veel later. Nadat ik al van alles gedaan had. Toen ik in de gaten kreeg dat die sociale psychologie echt niets voor me was, ben ik met mijn kersverse rijbewijs op de taxi gaan rijden. Ik ben kort-mbo detailhandel gaan doen in Utrecht. Mijn familie is ondernemend, agrarisch, vee: varkens, koeien, paarden, een beetje land, van alles wat. En mijn paardendroom was echt onhaalbaar. Toen besloot ik dat ik een uniform aan wilde.’
Vanwege de strepen en de autoriteit die het verschaft?
Diana: ‘Nee, integendeel. Vanwege het teamwork, het gezamenlijke doel. Dat wordt gesymboliseerd doordat je allemaal hetzelfde pak draagt. Ik heb me bij de politie gemeld en wilde de opleiding in. Meteen op niveau ook. Ik heb alle toelatingstests gehaald, ook de fysieke sporttrainingen en de schrijfvaardigheidstoets, maar ik strandde op het worteltrekken. De wortel uit een getal boven de duizend trekken lukte me niet. Een functie lager dan hoofdagent had nog gekund, maar daar heb ik voor bedankt. Wie waagt kan ook verliezen. Eigenlijk maakte het me op dat moment niet eens uit of het politie, brandweer of defensie zou worden. Inmiddels zie ik de verschillen wel.’
Ook niet verder in de sport dus? Bleef dat je hobby?
Diana: ‘Voetbal is ook een echte teamsport. Daarnaast is het kantinegebeuren ook belangrijk, je bent veel met elkaar in gesprek. Daar houd ik van. Maar ik had inmiddels wel een kruisband gescheurd en een lange revalidatie achter de rug. Wel weer teruggekomen op mijn oude niveau, maar toch ben ik gestopt. Je hebt maar één lijf en dat kan een keer stuk. Na een advies van mijn collega op kantoor heb ik me gemeld bij de brandweer in Woerden. Als je woont en werkt in dezelfde plaats dan hebben ze je graag. En ik doe het er nu nog steeds graag bij.’
Als vrijwilliger. Had je er je beroep niet van kunnen maken?
Diana: ‘Ik ben er sinds 2012 als vrijwilliger heel gelukkig. Het onderscheid tussen beroeps en vrijwillig is eigenlijk heel raar, want de eisen aan de manschappen zijn hetzelfde. Volgens de Europese regels kan het ook niet, dus daar werkt de brandweer nu hard aan. Maar we komen nu wel in de buurt van mijn antwoord op je eerste vraag; waarom HVK? Bij de brandweer begon ik me steeds sterker te realiseren hoe reactief we ingesteld zijn en dat je ook aan de voorkant iets moet kunnen doen. De arbeidsveiligheid verbeteren bijvoorbeeld. In 2016 ben ik de opleiding gaan doen. Kost een bak geld, maar ik had al wel gezien dat dat gemakkelijk terugverdiend kon worden. Dat heb ik ook bevestigd gekregen.’
Door je salaris nu?
Diana: ‘Nee, eerder al. Ik had namelijk op LinkedIn gezet dat ik in opleiding was voor HVK en dat heb ik geweten. Ik heb minstens dertig bedrijven aan de lijn gehad die werk voor me hadden. Allemaal uitnodigingen om koffie te komen drinken. De koffie kwam me bij wijze van spreken mijn neus uit. Ik heb functies op LinkedIn uitgeschakeld zodat recruiters me niet meer konden bellen. En iedereen die me nog wel bereikte heb ik gezegd dat ze in 2018 nog maar eens terug moesten bellen, zó zat was ik het. Mijn huidige werkgever is ook op die manier bij mij terechtgekomen, terwijl ik eigenlijk al een toezegging had gedaan aan een Belgisch bedrijf. Dat sudderde, maar ik zou gaan tekenen. Maar op de een of andere manier klikte het meteen.’
Dat was Stigas, begrijp ik dat goed?
Diana: ‘Ja. Gewoon eerlijk en lekker praktisch, met een hoop toezeggingen waar ik bij andere bedrijven mijn vraagtekens bij had gezet, maar bij Stigas voelde ik dat het goed zat. En dat is gebleken; ze zijn al hun beloften nagekomen. Ik heb echt een topbaan. Mijn collega’s kunnen snel schakelen en ze zijn goed thuis in de agrarische sector. Die is wel apart, maar ik pas er goed in, misschien ook omdat ik erin ben opgegroeid. Een van mijn collega’s had me al ‘gewaarschuwd’ dat ik in een warm nest terecht zou komen. Ze heeft gelijk gekregen. Ik ben inmiddels ook kerndeskundige en begonnen aan een opleiding tot instructeur EHBO.’
Maar dat ga je toch niet dagelijks doen hoop ik?
Diana: ‘Nee, dat doe ik er gewoon bij. En ik vind alle opleidingen interessant en nuttig. Je moet je als HVK toch specialiseren. Morgen begin ik toevallig ook nog aan een opleiding machineveiligheid. Er staat nog meer op stapel, maar dat komt volgend jaar.’
Heb je iets met techniek?
Diana: ‘Jawel. Dat moet ook wel, want ook bij de brandweer ben ik veel met techniek bezig. Bijvoorbeeld met een project rond onze nieuwe reddingsvoertuig, een 30 meter hoogwerker. En machineveiligheid is nuttig in de agrarische sector. Daar gaat af en toe wel eens wat mee mis.’
Kom jij daarmee in aanraking?
Diana: ‘Zeker, ik doe onder andere ook ongevallenonderzoeken.’
Hoe ervaar je dat?
Diana: ‘Ik zie niet de letsels die ik bij inzetten van de brandweer af en toe tegenkom. Het is allemaal minder vers, maar natuurlijk is het pittig. Het maakt verschil of je hulpverlener bent of dat je er voorbereid heen gaat en weet wat je te wachten staat.’
Maar bij ernstige ongevallen wordt er toch onderzoek gedaan door de Inspectie SZW?
Diana: ‘Bij meldingsplichtige ongevallen is dat zo, maar het kan ook zijn dat pas later blijkt dat er blijvende gevolgen zijn. Of dat er naar aanleiding van het ongeval verbeteringen nodig zijn. Ik word er in elk geval als adviseur regelmatig bij betrokken.’
Vreemd moment voor deze vraag, maar wat vind je het leukst aan je huidige werk?
Diana: ‘Dat ik het vertrouwen krijg dat ik zaken goed aanpak. Ik ontleen er voldoening aan dat ik mensen echt kan helpen. We kregen een flinke opdracht voor RI&E’s van een grote onderneming met 53 vestigingen. Daar heb ik zelf onder andere de vragenlijsten voor gemaakt, maar ook de voorgesprekken gevoerd bij het uitbrengen van de offerte. Op verzoek van de klant mag ik nu al die vestigingen bezoeken. Dat is toch prachtig?’
Maar vind je de RI&E wel het juiste instrument?
Diana: ‘Het is maar net hoe je het gebruikt. Je krijgt er wel grip mee op alle zaken. Het is een hulpmiddel om zowel het beleid, de protocollen als de uitvoering op de werkvloer in beeld te krijgen. En te verbeteren. Strategisch en qua uitvoering. Alles moet kloppen. Er zit soms een kloof tussen beleid en uitvoering, en daar kun je dan wat mee.’
Ik ken agrariërs die alle regelgeving slechts als een loden last ervaren.
Diana: ’Ze moeten ook aan steeds meer regels voldoen. Is het niet de overheid, dan zijn het hun afnemers wel die eisen stellen en certificaten verlangen. Maar er zit zeker een ontwikkeling in. De jongeren die bedrijven overnemen denken al anders dan de oudere generatie. Ik zie het vooral in de glastuinbouw snel veranderen. Maar de passie blijft.’
Het werk in jullie sector is arbeidsintensief, kapitaalsintensief en men verdient er vaak ook nog niet veel mee. Nu is de stikstofcrisis weer aan de orde.
Diana: ‘Het is inderdaad die passie die de ondernemers doet volhouden en met hun competenties zouden ze in het bedrijfsleven een zekerder bestaan hebben. Gewoon vakantie nemen zoals anderen in loondienst doen zit er niet in. Op het gebied van arbeidsveiligheid zijn ze snel aan het professionaliseren. Dat ik zelf in de agrarische wereld ben opgegroeid en dus weet hoe het gaat helpt me enorm, net als mijn ervaring bij de brandweer. Ik heb heel jong gespeeld op de veeroosters, op de trekker gereden en gangen gegraven in de hooiberg. En er feestjes gegeven waar ook werd gerookt. Dat ik er nog ben is achteraf gezien eigenlijk een wonder. Maar het is allemaal nuttig om te hebben meegemaakt: je komt met praktijkinzicht en een nuchter verhaal beter binnen dan met papieren wijsheden. En dat is het laatste wat ik met je deel, want de plicht roept. Dág!’
Diana Voorneveld: ‘met de kennis die ik nu heb, vind ik het opmerkelijk dat ik nog leef’
