Was ik nét van plan om Michael Schumacher via ChatGPT te interviewen over de verkeersveiligheid in de pits (want daar reed hij vóór zijn ski-ongeval met regelmaat de pitcrew voor de enkels), meldt onze eindredacteur per memo dat het gebruik van A.I. ongewenst is. Echte intelligentie trouwens ook. Collega Speetjens Bc MSc enz. mag dus wel oppassen. No-go, Flip. Gaat niet door, toedeledoki, jammerdebammer, je verzint maar wat anders. En dat terwijl ik, Flip de Reede, veiligheidsconifeer en vertrouwenspief a.i., bekend sta om mijn oordeelsvermogen ten aanzien van de behoeften van onze lezers en mijn gedrevenheid waar het de verkondiging van echte waarheden betreft. Check? Check.
Lang geleden heb ik de jaren des onderscheids bereikt (om niet te zeggen dat ik die alweer ruimschoots gepasseerd ben). Ik voel me gekwalificeerd voor van alles. Daar bovenop heb ik mezelf ook nog gecertificeerd, dit ter bestendiging van het vertrouwen dat ik – terecht – al genoot. Zelfcertificatie is namelijk de vlotste weg naar brede erkenning én riante honoraria. Láten certificeren kost je klauwen met geld en het geeft gedoe als er weer eens een certificeerder met stempelmachine en al van zijn voetstuk flikkert. Malverseren kan stukken transparanter, sneller én goedkoper door het zelf te doen, bovendien houdt men dan tijd over voor nuttige zaken, zo leerde mij Sjef Scheurwater, zelf cum laude afgestudeerd aan het BLOvK*, ondanks leesblindheid en andere eigenschappen die alleen hij op zijn cv durft te zetten.
*Buitengewoon lager onderwijs voor kneuzen, post-Fröbelklas.
Maar dat was in mijn tijd bij Scheurwater en Gortworst. Alles heeft een einde, behalve de worst; die heeft er twee (Duitse hit, vooral populair aan de westelijke grenzen van het rijk). Flip de Reede MPV, RIP a.i.**.
**Master Photo Voltaic, Register Installatieprofessional ad interim
Terwijl ik nietsziend uit het columnistenraam staar, hopend op geniale invallen, zie ik aan de rand van het kader, vlak onder de bovenste kozijnligger, een rood sliertje wapperen. Even later hoor ik een kreet, daarna een dreun en is het sliertje weg. Nog terwijl ik me afvraag wat het geweest zou zijn (de positieve aansluitkabel van een string nieuwe zonnepanelen), zeilt er twee vierkante meter silicium omhuld door PFAS-gecoat glas de tuin in, wat bij de crashlanding een einde maakt aan het klimrek van de redactiekater en de laagblijvende dwergmispel. Die uitzonderlijk laag blijft omdat genoemde redactiekater te lui is om naar zijn kattenbak of de buurtuin te lopen. Midden voor mijn inspiratievenster bungelen inmiddels ook een stel S3 veiligheidsschoenen. Tijd om uit mijn stoel te komen.Eerst naar onze archiefzolder, want wat er langs zeilde kwam duidelijk van het dak, in de schoenen zitten een stel mij onbekende voeten en het hele schouwspel riekt sterk naar een incident. Waar we hier allemaal een neus voor hebben, alleen ben ik de enige aanwezige. Gelukkig maar, want voor je het weet slaat collega Speetjens Bc MSc enz. aan het rapporteren en daar wordt niemand beter van behalve de groothandel in inktcartridges.
Op onze zolder staat een dakraam open. Dwars voor het tochtgat zit een staande kapstok die daar duidelijk niet hoort, in horizontale positie vastgesnoerd met een eindloze hijsband. Ik vermoed iets aan het andere einde van die band, want net als die Duitse worst heeft de eindloze hijsband, ondanks zijn naam, tijdens het gebruik twee einden. En het andere einde moet te zien zijn vanuit de tuin.
Dat andere eind blijkt bevestigd aan onze stagiaire. Gelukkig de nieuwe, want de vorige was een vrouw en dan moet je niet alleen heel erg op je woorden letten maar ook op de richting van je blik. En opletten dat je niet onbewust kwijlt of zucht, want in deze moderne tijd wordt alles direct tegen je gebruikt of op Facebook gezet en daarná tegen je gebruikt. Als vertrouwenspersoon a.i. (hoewel momenteel b.d.) heb ik mijn portie ongewenst normverleggend en -overschrijdend gedrag wel gehad. De vragenlijst van de Commissie van Rijn zit al in mijn mailbox. Toch wat beter oppassen bij het schrijven van columns.
Maar gelukkig is het Timo, die zichtbaar pijnlijk in zijn tuigje (eh… harnasgordel: sorry, Jos) hangt. ‘Hoi Timo!’ zeg ik, blij dat ik zijn naam nog weet, want bij zijn introductie vorige week maakte hij een uitgesproken fletse indruk. Dat compenseert hij nu ruimschoots, zo moet ik hem nageven. ‘Hoi Flip’, piept hij. ‘Maak effe een foto voor mijn Insta, ja?’ terwijl hij me zijn iPhone toewerpt, die hij tijdens zijn val gewoon in zijn hand heeft gehouden. Nog een paar generaties en de mens wordt geboren met een selfiestick op zijn voorhoofd. Krijg je veiligheidshelmen met een selfiesprietsparing.De harnasgordel heeft nérgens een sparing voor, dus Timo kijkt nogal bedrukt tegen de tijd dat ik zijn iPhone heb ontgrendeld en klaar ben voor de foto van de maand. Hij steekt een duimpje op terwijl ik een selfie maak. Tóch weer met de camera aan de verkeerde kant. Jammer dan; de reddingsactie moet door. Er schijnt twintig minuten te staan voor de tijd dat een mens in een tuigje (sorry, Jos) kan bungelen zonder levensgevaar, maar in de concept-erkenningsregeling voor zonnestroominstallateurs zal vast iets pragmatischer met die termijn worden omgesprongen. Tenslotte mag de energietransitie geen hinder gaan ondervinden van arboregels en andere trivialiteiten. Ik gok op twee weken. Bovendien is Timo niet eens zonnestroominstallateur, maar een kennelijke beunhaas die zich buiten mijn medeweten op het dak van het gebouw heeft begeven.
Soms kun je maar beter geen opdrachtgever zijn, want het wordt allengs gekker met de ketenaansprakelijkheid. De term ‘vergewisplicht’ drong zich recentelijk aan mij op, ergens in een inspirerend bericht over een internetconsultatie aangaande een wetsvoorstel in het kader van uitleenconstructies van tijdelijk personeel. Dat kan best in normale woorden, denk aan ‘zetbaas’ en ‘verplichte arbocheck’, maar onze overheid vreest man en paard. En ik (daardoor) onze overheid. Maar goed, Timo knelt zich af, ongeacht internetconsultatie-overpeinzingen mijnerzijds, dus ik moet handelend optreden. Voorwaar een verfrissend vooruitzicht.
Terwijl ik de ladder ga zoeken bel ik met de hoofdredacteur. Voicemail, want ook zij heeft recht op onbereikbaarheid, vooral als haar stercolumnist Flip een spoedje heeft. Oost-Indische onbereikbaarheid via de nummerherkenning. Sinds we ons hebben omringd met moderne communicatiemiddelen is niemand meer bereikbaar. Ook niet via C2000. Tegen normale gesprekken wapenen we ons met AirPods 1, -2, -3 of -Pro, lawaaidoofheid en tinnitus. Vroeger hield je gewoon de krant voor je gezicht. Het formaat was erop afgestemd. Het is wachten op het volgende Carrington-event. Zoek maar op.Alle ladders staan op het dak. Zul je altijd zien. Ik stuur een groeps-appje en krijg (zowaar) direct antwoord van de huisdrukker, die vlot arriveert met zijn drukwerkvrachtwagentje met stevig dak, draagkrachtig genoeg voor Timo de dakhaas-met-het-vrolijke-duimpje, die inmiddels zijn duimpje al aardig laat hangen. Hij is nog bij kennis en blijkt in staat zijn voeten op het polyester dak af te steunen, terwijl de drukker en ik via de hydraulische laadklep en wat pallets opklimmen naar het niveau van het slachtoffer. Timo is met de schrik vrijgekomen. Uit het harnas gepeld keren zijn gelaatskleur, zijn vooruitzicht op nageslacht en zijn normale spreekstem vlot terug. Ik begin maar eens aan een intern rapportje. Of nee, de column. Dat leest beter weg dan een ongevalsrapport.
Voor de nieuwsgierige VK (en ter rapportage): uit het verhaal van Timo blijkt dat hij naast operationeel VK met schrijfaspiraties ook bijbeunt in de PV-installaties. Hij werkt uitsluitend à contant, gebruikt gekeurd materieel voor doelen waarvoor het gemaakt is (behalve die kapstok en de hijsband dan) en werkt eigenlijk altijd mét partner, omdat alleenwerken op hoogte onverantwoord is. Behalve nu, want de partner loopt elders stage. Waar het misging? Bij het doorhalen van de lange rode kabel (6 mm2, geen valse zuinigheid) naar het verre eind van de onderste serieketen ontstond spontaan een halve slag (oudewijvenknoop mag niet meer) rond de montagerail. Bij het losrukken wilde Timo een losrukselfie maken, maar wat hij losrukte was niet voorzien: eerst een paneel dat nog slechts met één klem vastzat en daarna zichzelf, omdat het vasthouden van kabel én iPhone tegelijk niet lukte. Rukschade: 1 Chinees PV-paneel à 145 euro ex BTW en een klimconstructie voor een dwergmispel-met-een-uitdaging. Gemaakt van sprokkelhout. De opbrengst: 1 column annex ongevalsrapport, een wijze les en een Insta-post met een foto van een knorrige oude man met op de achtergrond een onthutste kater naast een onduidelijk restant. Maar mentaal uitgeblust zijn we niet.
Leve het praktische werk.
Zonnige groeten van Flip.