Onder de praktisch geschoolden (waar onze werkvloeren vóór corona van wemelden) is Herrie letterlijk en figuurlijk de vrolijkste gangmaker. Als je leven je lief is, moet je dus een beetje buiten zijn actieradius blijven. De blauwe heftruck-spotlight, waarvan hij er al een paar heeft versleten, is voor hem uitgevonden. Als je de geprojecteerde vlek over de vloer naderbij ziet stuiteren, dan doe je er goed aan terstond achter het struikgewas te duiken. Probleem: het enige struikgewas bij Scheurwater en Gortworst is de ficus van Marije, en die staat in het OR-hok af te sterven in de patchoelidampen. Maar ik bedoel het uiteraard overdrachtelijk. Beschutting zoeken achter een van de vele containers met afgekeurde producten mag ook, mits het object zwaar genoeg is om Herrie en Toy te stuiten. Mijn M10-snelheidsbegrenzer gaat onze overlevingskansen in elk geval sterk vergroten. Herrie heeft, toen dat nog kon, zijn VCA-certificaat via een mondelinge toets behaald. Hij trof het met de examinator, die zelf een geestelijk gehandicapte zoon had waar Herrie gunstig bij afstak. Het werd, na wat selectief opplussen, voorzeggen en hinein-interpretieren van Herrie’s goedbedoelde antwoorden, een zes min en het eerste diploma dat hij verwierf. Toen Herrie naar de fröbelschool ging – de enige opleiding die hij geheel heeft afgerond – bestond het veterstrikdiploma nog niet. Men had het nog niet over rugzakjes, ADHD of PDD-NOS, laat staan de specifieke autistische spectrumstoornis die in zijn geheime medische dossier bij bedrijfsdokter Pekerjaan staat. Herrie is sociaal een beetje typisch. Hij heeft therapie gehad, waar hij onder andere geleerd heeft mensen te begroeten. Dat doet hij dus te pas en te onpas, nogal luidruchtig en vaak met stevige handdruk. Geen probleem, zolang je geen coronaprotocol probeert in te voeren.
Toen Herrie nog klein was noemde zijn moeder hem gewoon een beetje achterlijk – daar kon hij ook niets aan doen – en mocht hij naar de Lomschool, waar hij niet tot de uitblinkers behoorde. Hij vond het er zó gezellig dat hij zonder bezwaren meerdere leerjaren heeft overgedaan, tot het moment dat hij de baard in de keel kreeg en een beetje opdringerig werd naar de meisjes. Zijn juf, waar hij met kop en schouders bovenuit stak, achtte de tijd rijp voor zijn vertrek. Omdat zijn vader via de Rotary iets voor of met Scheurwater had geritseld werd Herrie bij ons aangesteld; het begin van een langdurig dienstverband. De plaatselijke rijschoolhouder verzorgde zijn heftruckopleiding (de eerste schadegolf) en sindsdien zit Herrie blij te zijn op ‘zijn’ Hyster en later ‘zijn’ Toyota (die je niet hoort aankomen, dus dat werd niet slechts de zoveelste schadegolf, maar ook een letseltsunami).
Terug naar het heden: Herrie is opgeknapt en heeft zich persoonlijk beter gemeld bij Lonneke, kwijlend en zónder mondneusmasker (ook dat is een dingetje; Herrie is een breed zorgenkindje). Hij wilde zijn verzuim niet nog een weekje rekken, ook niet voor de zekerheid, ondanks gebruik van mijn veiligheidskundige overredingskracht, die minstens ten dele werd ingegeven door eigenbelang. Hij zal en moet zijn wapen weer ter hand nemen want thuis was hij er he-le-maal klaar mee. ‘…met al die mongolen in dat hok…’, zo was zijn commentaar. Hij bedoelt zijn huisgenoten met psychosociale problemen en geeft indirect een compliment aan zijn collega’s, die hij kennelijk níet tot de mongolen rekent.
Herrie woont zoals dat heet ‘beschermd’; niet te verwarren met ‘begeleid’, want dat vergt meer zelfstandigheid dan hem wordt gegund. Hij zit in een zogenaamd ‘omklaphuis’, waar het de bedoeling is dat de beschermde vorm op termijn overgaat in begeleid zelfstandig wonen, maar hij weet het omklapmoment telkens uitgesteld te krijgen. Wat blijft is zijn vrolijke daadkracht, zijn onverwoestbare humeur en het spoor van verwoestingen dat zijn fysieke paden thuis en op het werk markeert.
Scheurwater en Gortworst zal ongetwijfeld alle subsidies en regelingen voor werknemers met afstand tot de arbeidsmarkt uitnutten. Bij ons dringt de inclusieve arbeidsmarkt zich sterk op aan de oplettende bezoeker. Ik kan die inclusiviteit alleen maar toejuichen, want dan blijft er voor de ambitieuze MVK nog wat te doen. En je hebt meer lol met oppervlakkig geschoolden dan met de gemiddelde academicus. Sorry, laat ik voor mezelf spreken. Ik, niet ‘je’. U mag het helemaal zelf weten, ik acht u eigenwijs genoeg.
Enfin, ik ben verheugd dat Herrie weer terug is, want het schadegemiddelde begon opvallend te dalen. Dat ligt niet eens aan mijn voorzichtige gedrag, want ik heb ook al met het uitzwenkend contragewicht tegen een stelling aan gezeten. Niemand die het zag, ook niet aan de lakschade, want lak zit er al weinig meer sinds Knijtijzer ons is ontvallen. Die smeerde nog wel eens al mopperend ergens wat loodmenie op, want beter bestond er niet tegen het roesten. De Schepper hebbe zijn ziel. Geen rapportjes dus, maar in mijn heftruckmaand heb ik sowieso helemaal niets geschreven; héérlijk! Als Herrie met pensioen gaat, wil ik op Toy. Jammer genoeg ben ik ouder dan Herrie en alleen van zins vrijwillig voort te ploeteren als Lonneke het vraagt, dus zal ik privé aan een tweedehands heftruck moeten. Met de huidige oudijzerprijzen zal dat nog een pittige investering worden, maar Diesel-Tinus heeft voor dat soort problemen altijd een oplossing.
Vanavond ga ik Toy feestelijk versieren met de oranje slingers die nog van een voetbalfinale héél lang geleden in de lasserij moeten hangen. En morgenmiddag haal ik harige ballen bij het luik van het snackpaleis. Om te vieren dat Herrie weer onder ons is. En omdat het dan weekend is. En omdat ik nog geen corona heb en bijna een spuitje krijg. En omdat Pekerjaan Herrie op de voorrangslijst van Medisch Centrum Koeschuddersveld gaat zetten (waar de dokter bijklust). En Gortworst lekker niet.
Wat gaat het allemaal weer prima.