Voorheen MAC-waarde.
Door het ministerie van SZW vastgestelde gemiddelde concentratie van een gevaarlijke stof in de (adem)lucht die bij een gemiddelde, gezonde en volwassen werknemer niet zal leiden tot gezondheidsschade, ook niet bij zijn of haar nageslacht.
Het gaat dus om een gezondheidskundige grenswaarde (met uitzondering van kankerverwekkende en sensibiliserende stoffen, waar zelfs de miniemste blootstelling effect zou kunnen hebben).
Niet voor alle gevaarlijke stoffen die zich in de lucht kunnen bevinden zijn publieke grenswaarden vastgesteld; de Nationale MAC-lijst (vóór 2007) was uitgebreider dan de lijst van stoffen waarvoor een publieke grenswaarde geldt.
Naast (of in plaats van) de publieke grenswaarde kan er een private grenswaarde bestaan, bijvoorbeeld in een arbocatalogus als gehanteerde grens binnen een bepaalde branche of door een private partij vastgesteld bij gebrek aan een publieke grenswaarde voor een bepaalde gevaarlijke stof of een specifiek mengsel. Als er ook een publieke grenswaarde bestaat, zal een private grenswaarde strenger (lager) zijn. Als er voor een te gebruiken toxische stof (nog) geen publieke grenswaarde is vastgesteld, moet een werkgever zelf een private grenswaarde hanteren en kunnen verantwoorden.
In Europees verband worden publieke grenswaarden vastgesteld door het Scientific Committee on Occupational Exposure Levels (SCOEL). Lidstaten nemen dit doorgaans over, maar stellen vaak zelf strengere grenzen, met als gevolg dat grenswaarden per land kunnen verschillen.
Voor H2S (waterstofsulfide, rioolgas) is door SCOEL 5 ppm voorgesteld, maar in Nederland achtte de Gezondheidsraad 1,6 ppm maximaal toelaatbaar. SZW heeft het advies van de Gezondheidsraad gevolgd.
Zie MAC-waarde.