‘Attentie, attentie. Wil de heer De Reede zich melden bij de receptie? Herhaling heer De Reede receptie, direct.’ Op de achtergrond: ‘Waar zit die vloerpruik!? Die lul met vingers? Laat ‘m die klootviolen aan de lijn houden want anders kunnen we de tent beter meteen dichtgooien!’ Als dat Scheurwater niet is die bruusk mijn kerstgedachten doorkruist. Volgens mij houdt Lonneke expres de telefoonhoorn in de richting van de speekseldouche.
Hopelijk staat er een raampje open. Fijn dat ook het RIVM nu het nut van ventilatie bevestigt als preventieve maatregel tegen coronabesmetting. En nog vóór de feestdagen, zodat we de opa’s en oma’s die eerdere maatregelen hebben overleefd nog even lekker op de tocht kunnen zetten. Jammer dat we eerst ruim anderhalf jaar ruftend en hoestend in onze muffe holen weggedoken hebben gezeten achter nóg muffere mondkapjes, zodat we al frunnikend aan dat opkruipend of afzakkend dweilmateriaal de virusjes via onze smoezelige klavieren her en der konden enten. Voor zover dat nog nodig was, want de survivalstrategie van het beest verdient diepe waardering. Wat dat betreft zijn het net mensen. Corona levert het bewijs dat hersenen helemaal niet nodig zijn om succesvol te kunnen bestaan. Pas als je je omgeving dusdanig hebt verziekt dat je dreigt om te komen in je eigen vuilnis heb je je denkvermogens nodig om de puinhopen zodanig te herschikken dat je nog een tijdje voort kunt. Een proces dat zich nog vaak zal herhalen. Het heeft iets weg van arbobeleid. Het virus muteert en evolueert zich suf, maar het zal nog even duren voordat we er een volwassen gesprek mee aan kunnen gaan. Of het uitnodigen voor een potje schaak.
Sinds ik mijn slaaphok én mijn zakelijke gsm heb moeten inleveren wegens mijn vermeende disfunctioneren en – uiteraard – bezuiniging, kan Sjef mij lastig vinden. Dat betreur ik niet. Helaas heeft hij wel de prehistorische omroepinstallatie van Ons Bedrijf herontdekt. Die wordt aangestuurd vanuit een analoge poort van onze net zo prehistorische bedrijfstelefooncentrale. Toets nummer 666 en je brult overal uit de speakers. Tenminste uit de speakers die Herrie er nog niet af heeft gereden met zijn heftruck. Vroeger mocht elke nieuwe medewerker van de lasserij kennismaken met het omroepsysteem via een ooit redelijk leuke practical joke: of hij of zij even met de kantine wilden bellen en alleen hun naam en hun lievelingssnack drie keer langzaam wilden inspreken. Ja, gewoon 666 kiezen en praten, want in de keuken is alles handsfree vanwege de hygiëne. Zo hoorde het hele bedrijf ooit drie keer achter elkaar ‘Marije Aquamarijn, bloemkoolpizza’. Daar is ze nooit helemaal overheen gekomen. Naast verschillende harige ballen (van de Harige boomstam), berelullen en frikandellen heeft Ons bedrijf ook kennisgemaakt met de onsterfelijke discodel (Anita, korte carrière op de administratie), de rolmops met ketchup (Lonneke, nog steeds in dienst) en de fletse beschuit met pindakaas die ik zelf in de vroege jaren zeventig wist te bedenken. De omroepinstallatie heeft zijn geld dus wel opgebracht.
Ik schijn me te moeten melden, maar daar heb ik even helemaal geen zin in, afgezien van het kortstondige contact met Lonneke dan. Ik pak mijn goorbescherming en wandel rustig van de kantine naar het hok van onze chef lasserij, want daar moet nodig een inspectie gedaan worden. Het lawaai tart alle regels. Dat zit mij niet mee: de ingang van de werkplaats wordt geblokkeerd door een zeecontainer. Daarmee is tevens de belangrijkste vluchtweg afgesloten, dus ik heb alvast een puntje voor de rapportage.
Scheurwater en Gortworst doet er alles aan om de coronawinterslaap te voorkomen. Gortworst is als een wilde aan het inkopen: op ons terrein staan overal veertigvoets reefers want dat schijnt gouden handel te zijn. Reefers zijn koelcontainers. Twaalf meter lange zeecontainers, uitgerust met koelaggregaat en voorzien van een stevige isolatie. Dat maakt ze geschikt als tiny house, als je er tenminste even een loopdeur met dag- en nachtslot en een raampje in zet. Kosten volgens Scheurwater: nog geen halve rug en de reefer verdubbelt in waarde. Het zagen van de ramen wordt uitgesteld tot er een gegarandeerde orderbevestiging ligt. Ook dat is wijsheid, want er zijn verschillende winstgevende scenario’s voor de handel in reefers, ook in toepassingsgebieden waar minder luxe nodig is: de studentenwoningmarkt (twee ramen), de asielopvangcrisis (één raam) en (Gortworst is ‘vrije denker’) in hun oorspronkelijke toepassing als koelcel, maar dan opgesteld naast een crematorium (geen ramen).
Met een genuine S&G-reefer beschikt de cremateur over een gekoelde, nagenoeg geurdichte opslagvoorziening voor stoffelijke overschotten (model Mourning Dew, equipped & certified for mortal remains, zo staat er op onze geïnternationaliseerde website). De buffering in de aanvoer zorgt ervoor dat het gasgestookte ver-assingsproces 24-7 doorgang kan vinden, aldus onze wervende tekst. De plaatselijke uitvaartondernemer was de eerste cliënt en heeft een vorstelijke promotionele korting mogen toucheren, alleen maar om met model Mourning Dew op de foto te gaan voor het brancheperiodiek uitvaartzorg ‘De laatste lach’.
Onze spuiterij, waar al een forse voorraad old stock marinegrijs (wederkerend-tot-stofgrijs; RAL 7037) voor de deur staat, kan helaas geen veertigvoeter bergen, waardoor we de uitvaartbranche op locatie bedienen. Buitenspuitwerk in december staat niet direct garant voor strakke afwerking en als het een beetje waait is de omgeving meteen ook marinegrijs. De containers decoreren zichzelf met herfstbladmotief. Ons Turks kleiduo is uitgerust met verfrollers en een werkinstructie waarin we benadrukken dat er vooral spaarzaam met de kostbare verf dient te worden omgesprongen. ’s Ochtends vroeg moet zo’n Thermo King Super Freezer of Daikin LXE aan de spanning en de temperatuur of defrost op max, ter voorkoming van condens. ‘s Middags mag er een kleefdoekje langs en een Mo of een Erdal met een razendsnelle roller.
Snel werken moet zeker, want spuitlak met spuitverdunning hardt uit waar je bij staat. Even een korte pauze voor een bekertje koffie (of in het geval van Erdal en Mo een glaasje thee, waarbij ze ook nog moeten zitten) en je roller heeft zich voorgoed verenigd met de benattingsbak. We hebben jeugdigen in dienst die het droogproces zó slecht bijbenen dat ze hun gereedschappen, hangend op halve hoogte van de container hebben moeten achterlaten. Dat heeft best iets frivools, maar in de uitvaartbranche wordt elk gevoel voor humor krachtig onderdrukt.
Werken in de buitenlucht heeft wel zijn voordelen: oplosmiddeldampen waaien snel uit de ademzone en het is prima tegen winterdepressies. Bovendien geschiedt het werk ruim buiten mijn overgevoelige blikveld, en dat achten alle partijen voordelig. Helaas blijf ik formeel verantwoordelijk voor de veilige uitvoering, wat leidt tot dweilen met vele kranen open. En tot moeilijke beoordelingsgesprekken met Gortworst. Erdal en Mo staan buiten op hun laddertjes de bovenste reefers te primeren. Ik kan het niet aanzien.
Ik ben zelden de eerste die door Gortworst wordt geïnformeerd over zijn lucratieve plannen, wat er bij mij voor zorgt dat ik me niet verantwoordelijk ga voelen voor alle schade en letsel die er aan het ontstaan is bij de verkenning van de opslagcapaciteit van ons terrein. Herrie heeft een soort vorkenbordverbreder op de heftruck met extra zware vorken. Ik durf niet eens te informeren waar dat hulpstuk is opgescharreld. Hij stapelt de twaalf meter lange koelboxjes van zo’n vijf ton zwaar nu drie hoog, wat eigenlijk al twee lagen te hoog is om voor veilig door te kunnen gaan. Geen twistlocks te bekennen, alleen wat tamelijk willekeurig gestrooid stophout zodat Herrie zijn vorkjes er nog een beetje tussenuit kan trekken. Terwijl ik de zaak sta te aanschouwen kraakt de omroep weer.
‘Wil de heer De Reede zich onmiddellijk melden bij de receptie? Herhaal onmiddellijk? Flip!’ Ik hoor gelukkig niets meer op de achtergrond, dus slof ik richting Lonneke na eerst nog even gemeen mijn enkel te stoten aan een stapel stelconplaten. Acht hoog gestapeld aan weerszijden van de transportgang, want in januari schiet de prijs met 18 euro per stuk omhoog. Hinkend arriveer ik bij Lonneke, waar een knalrode Scheurwater toe lijkt aan een glaasje water. ‘Wat heeft er zo’n haast?’ zeg ik nog. Het zal me bezuren.
Lonneke: ‘Eh, dit is inspecteur Raaphorst van de Arbeidsinspectie. Die schijnt je al te hebben gesproken. Hij is speciaal voor de gelegenheid even langsgekomen om even rond te kijken.’ Mein Himmel. Het is Braadworst. Van mijn onfortuinlijke telefoongesprek.
Lang verhaal kort: Raaphorst herinnerde zich ons gesprek nog als de dag van gisteren. Onze wandeling door het bedrijf – ik iets mank vanwege het stelconincident, natuurlijk nog niet gerapporteerd – verliep dramatisch. Raaphorst en ik konden ternauwernood wegduiken tussen de stelconvoorraad toen Herrie er een veertigvoeter overheen zwiepte, Diesel Tinus reed met zijn BHV-scootmeubel, zonder helm, onder de ladders van Erdal en Mo door en Marije vond het nodig om op haar gezondheidsslippers naar het toilet te slipperen. Via het laadperron. Toen Raaphorst de lasserij wilde bezoeken stond daar een container voor. Uit de omroepinstallatie, waardoorheen zojuist nog het zwemmon in Bacardi lemmon werd aangeraden, klonk het drie maal: ‘Flip de Reede, broodje braadworst’.
Dat Scheurwater mij bij het korte evaluatiegesprek met Raaphorst met veel gevoel voor drama van mijn taken onthief en mijn pasje en sleutels liet inleveren mocht niet baten. De werkzaamheden bij Scheurwater en Gortworst zijn per direct stilgelegd. Dat wordt een lange kerstvakantie.
Ik wens u fijne dagen!
Flip de Reede.