Voor de minder taligen onder ons: lethargisch betekent volkomen uitgekakt en niet meer in staat om ook maar ergens energie of enthousiasme voor te ontwikkelen. Post- of long-Covid. De nulde trede van de veiligheidsladder, met als voordeel dat je je bed niet uit komt, wat de risico’s enorm reduceert. De veiligheidskeldertrap zonder leuningen, zonder de 10 lux minimale oriëntatieverlichting en vooral zonder hoop (maar goed ook, want daar kun je lelijk over uitglijden). Een roltrap zonder remmen, rechtstreeks het purgatorium in. Voor de van de Schepper verlatenen: het purgatorium is het vagevuur waarin je voor eeuwig VCA-les moet geven aan onwillige vmbo’ers die aan het oefenen zijn met quiet quitting op hun docent. Voor de socialemediamijders: quiet quitting is wat jeugdige werknemers doen als je ze vraagt iets te doen, namelijk protesteren. Want wat ik ze vraag staat niet in hun taakomschrijving, de CAO staat het niet toe of ze moeten net even dringend tiktokken. Voor digibeten: tiktokken is… Nee, nu moet ik stoppen. VCA. Ik heb net, nu ik toch alle tijd heb, eindelijk mijn VCA-VOL-diploma ververst. Dat moet, ook als je niet in de buurt van een werkvloer komt, vanwege Code 95. Omdat iemand bedacht heeft dat een docent pas rijvaardigheidsbewijspunten mag verstrekken als hij over een geldige VCA-VOL beschikt én is aangesloten bij een instituut dat flink afdraagt voor de papieren erkenning. En reken maar dat er gecontroleerd wordt, want als er Code-95-punten uitgedeeld moeten worden zijn de CBR-functionarissen er als de kippen bij om de legitimatie van alles en iedereen te controleren, de docent incluis. Aan controlerend personeel is nog steeds geen gebrek: elke werknemer die nog dúrft te bewegen hangt bij minstens dertien toezichthoudende en handhavende diensten aan de monitor (okay, behalve op Schiphol dan). Het is alleen jammer dat geen van die instituten weet waar het allemaal toe dient of hoe het bijdraagt aan een mogelijk doel. Zelfs de professionele coach, een logisch voortbrengsel van onze organisatiecultuur, heeft moeite om koers te houden. Maar ik heb gelukkig wat te zeuren.
Of ik geslaagd ben? Ja, met een beschamende 93 procent juist, maar dat komt omdat er tegenwoordig heel lastige vragen gesteld worden via een smart-device met onduidelijke plaatjes die niet lijken op mijn werkomgeving, waar je altijd tot aan je enkels in de troep staat. En doordat mijn favoriete vraag over het-bouwzeil-dat-ergens-lag er niet meer bij zat. “Waar moet je (je tegen een oude man!) rekening mee houden als je (nógmaals!) een bouwzeil op een vloer ziet liggen? A. dat je alleen rommel op het zeil mag leggen B. dat er dieren onder het zeil kunnen zitten C. dat er een opening onder het zeil kan zitten.” Het goede antwoord staat er niet bij, namelijk “D. dat er asielzoekers onder het zeil wonen” (vroeger, toen alles beter was, hadden we vier antwoorden per vraag, waarvan er altijd slechts één juist was). 93 procent. De itemconstructeur van VCA-Infra (zo noemen ze de wereldvreemde oud-collega die deze rare vragen bedenkt) doet het me vast niet na. Zelfs niet tijdens een examen dat geheel bestaat uit zijn eigen bedenksels.
Wegens ruimtegebrek in het snoeihete damwandloodsje waar de opleider zijn nering drijft zat ik, aan één-en-hetzelfde tafeltje, tegenover een hoestende asbestsaneerder die al 42 jaar in het vak zat (en dat was nog helemaal niks vergeleken met zijn collega’s die the late Her Majesty Queen Elisabeth the second probeerden in te halen). Zijn minstens zo ancienne collega, elders alleen aan een tafeltje, scoorde 52 % juist en moest bijna gereanimeerd toen hij na afloop op het parkeerterrein de complete inhoud van zijn zware Brandaris zijn strot in zoog. Hij deed het beduidend beter dan het lotusslachtoffer van de BHV-cursus aan de andere zijde van het gebouw.
Het ging niet bepaald van een leien dakje, ook niet voor mij: ik was mijn legitimatie vergeten (even ophalen dus; thuis vond ik mijn rijbewijs tóch in mijn auto, had ik moeten weten, en toen – iets te laat – terug geracet naar het opleidingscentrum). Ik mocht nog naar binnen. Daarna nog een kwartiertje gewacht op de zwetende collega-VCA-docent die handen tekort had om de wifi-verbindingen te herstellen en her en der de foutmeldingen weg te klikken terwijl de digitale klokjes in de rechterbovenhoek der schermen onzichtbaar doortikten. Dat alles omdat de tablets geen gewoon ethernetkabeltje aankunnen en de wifi op vrijdagmiddag hevig vertiktokt raakt door het aanpalende kantoor van de rij- annex BHV- annex SOG-afdeling. Voor afdracht van al uw STAP-subsidies, voor welks aanvraag u trouwens beter eerst een cursus kunt volgen.
Voor allen die onder een steen (of een zeil) leven: STAP is het door de overheid ingestelde scholingssubsidiarium dat alleen is weggelegd voor digitale masterminds met snelle computers, want voor slechts veertigduizend van de op 1 september om 10:00 uur ingelogden (het startmoment) was het feest. Wie niet voor 12.00 uur klaar was of pas daarna inlogde wegens uitslaapnood of moeilijke stoelgang kreeg de fijne mededeling dat er GEEN STAP-budget meer beschikbaar was. De volgende aanvraagperiode start op dinsdag 1 november 2022 om 10:00 uur. Toedeledoki en bedankt. Ik betaal mijn VCA zodoende zelf. En Code-95-punten krijg je alleen als je les neemt (en aan vele andere voorwaarden voldoet, zoals aanwezig zijn). Enkel en alleen examen doen (omdat je al lesgééft of lesboeken schrijft) levert geen punten op. Jammerdebammer, meneer De Reede. Terwijl je toch nergens beter van leert dan er les in te geven, maar dat zit niet in het systeem van het CBR. Als u wilt weten hoe ik de medische keuring voor mijn rijbewijzen ABCDET, bromfiets en autoped-achtigen die ik niet eens herken heb beleefd dan schrijf ik ook dat graag voor u op. Kan best, want het heeft in essentie ook met veiligheid te maken. De keuringsarts mocht niets verklappen, want ja, het blijft het CBR hè? (zijn woorden!)
Het VCA-pasje is inmiddels binnen, van duurzaam, niet afbreekbaar plastic, geschikt om elke veiligheidsdeur mee open te flipperen. Een forever chemical, want het moet tien jaar mee. Ik zal proberen het al die tien jaar niet zoek te maken. Stop ik het straks bij mijn verse rijbewijs. En dat leg ik weer gewoon in de auto. Alles is onder controle.
Tot volgende maand!