Over het algemeen gaat er niets boven het loslaten op de heftruck. Beter dan yoga, mindfulness en Zen-meditatie bij elkaar. Maar Herrie is weer helemaal de oude en zit op zijn gebruikelijke en onnavolgbare manier in het zadel van Toy, vast in zijn tuigje en veilig omringd door meereizende blauwe lichtvlekken. We zien de gevarenzone van verre naderen en hebben voldoende tijd om ons in veiligheid te brengen terwijl Herrie speekselsproeiend en met starre blik nadert.
Inmiddels opereert iedereen weer zonder mondneusmasker, want bij de afschaffing van verplichtingen ijlen we graag voor bij Scheurwater & Gortworst, uw specialist voor álles!!! Die nieuwe reclamekreet is tijdens een uitputtende avondlijke sessie bij de Rotary ontsproten aan het brein van een gepensioneerde tekstschrijver, die graag nog wat bijverdient. Met zijn drie uitroeptekens, wat er sowieso drie teveel zijn. Hoeveel het geintje gekost heeft weet ik niet, maar het zal niet in ve
rhouding staan tot de korting die Balie-Bertus krijgt op de doosjes M10 rvs borgmoeren, die ook via de duistere kanalen langs, achter en onder het Rotary-clubgebouw worden aangeschaft. Ik wil het allemaal niet weten. Loslaten. Herrie is net ziek geweest, zoals u weet. Geen corona, want hij is een erkende risicogroep met ingebouwde voorrang. Zowel op de heftruck als daarbuiten. Ik mag van niemand bijhouden of hij/zij al dan niet is ingeënt, maar de meeste werknemers zijn zich helemaal niet bewust van wettelijke beperkingen en bespreken het openlijk. Prikwonden worden getoond aan collega’s die daar helemaal niet op zitten te wachten en ook de breed gedeelde vakantieplannen worden met de dag wilder. Scheurwater zit aan me te trekken dat ik ervoor moet zorgen dat ál onze mensen gevaccineerd worden, dat aan de planner melden en pas toestemming krijgen om te reizen als ze hun papieren laten zien. En dat ik effe een overzichtje maak wie wél en wie niet, want dan weet hij wie hij er als eerste uit moet flikkeren. Want het is zíjn toko en zíjn risico als ze straks niet op tijd terug zijn van vakantie of in kwarantènne moeten. Dat trekt hij niet, want we hebben wel wat in te halen. En het geld groeit hem niet op zijn rug. Aan wat er op Scheurwaters rug groeit wil ik niet worden herinnerd.
Nu we toch bij mijn favoriete onderwerp (qua loslaten) zijn aangeland, Sjef Scheurwater, valt er nog wel wat van me af te schrijven. Om me heen loopt de werkdruk op tot hysterische hoogten. Scheurwater loopt te schuimbekken want hij moet op vakantie terwijl alles ‘gierend uit de klauwen escaleert’. Sjef beleeft momenteel een aardige terugval. Die kwam gisteren tot een ongekend hoogtepunt tijdens een van zijn legendarische telefonades waarvan ik ongewild getuige mocht zijn vanuit mijn slaaphok. Scheurwater pleegde om kwart over tien een privébelletje naar de GGD-priklijn, 0800-1295, uiteraard luidsprekend, want dan houdt hij zijn handen vrij om overal aan te zitten. Ik hoor de computer beheerst zeggen: ‘Er bellen op dit moment zó veel mensen dat uw oproep niet kan worden beantwoord. Probeert u het later nog eens.’ Moet je net tegen Scheurwater zeggen. Die schoot dan ook als een doorgesnoven hooligan uit zijn stoel om de robot vol overtuiging de huid vol te schelden: ‘ik moet nú een spuit! Interesseert me geen réét hoeveel er bellen. Ja, dat heb ik gehoord, ik ben niet doof!’ Niemand die het aandurfde om Scheurwater er even aan te herinneren dat er geen mens aan de priklijn zit. Bij Scheurwater en Gortworst is de agressieve variant snel bezig dominant te worden. Als hij dat al niet was.
Of ik ook nog iets veiligheidskundigs te melden heb? Daar kom ik bijna niet meer aan toe. Er vallen waarschuwingsschoten in het voormalige fietsenhok (en ik ben niet eens gaan kijken). De accu’s van Diesel Tinus’ BHV-scootmeubel met trekhaak moeten per direct worden onderzocht op hun zwavelwaterstofproductie. Ik moet me verdiepen in de privacyregels. Niet over die vaccinatieregistratie want dat krijg ik toch niet dichtgetimmerd zonder mijn bananendoos, maar vanwege een flink aantal camera’s dat hier vorige week is opgehangen. Als stinkende nachtorchissen zijn ze eensklaps uit muren en pilaren opgebloeid. Dat eerst even uitgediept:
Nest, heet het product dat overal aan onze binnenwanden is verschenen, vooral op onbereikbare en molestbestendige plaatsen. Inmiddels ben ik er via Lonneke achter dat het een opdracht van Scheurwater betreft en dat hij een app op zijn aaifoon heeft waarmee hij ons bespiedt. Vanuit zijn luie nest natuurlijk, wat meteen de naam van het product verklaart. Dacht ik. Maar Lonneke weet te melden dat Scheurwater straks met de vriendjes van de Rotary op een Italiaans meer zit met zijn aanzienlijke achterste op de lederen banken van een speedboot van Jean-Claude Biarritz, die er in een kwartier zijn jaarquotum CO2 doorheen jaagt. Met zijn aaifoon als illegaal enkelzijdig venster tussen hem en zijn werkende ondergeschikten. Nog voordat de pleuris uit gaat breken hebben ze in de lasserij al uitgevogeld hoe Herrie met zijn ongekeurde vorkverlengers-voor-noodgevallen de cameraatjes subtiel bij kan richten. De draaiboeken voor de ophanden zijnde incidenten worden al uitgewerkt. Ik zal u nader informeren.
Loslaten privacyfrustraties. Loslaten het jaarquotum CO2. Loslaten het hele CO2-voetafdrukbeleid dat handen noch voeten heeft en kant noch wal raakt. Loslaten vakantieplanning, besmuikte inentingscampagnes, verboden checklists en risicotaxaties. Loslaten onze ruimtevaartambities. Loslaten van de angst voor de Deltavariant en voor een toekomst op anderhalve meter. Altijd die anderhalve meter, behalve tijdens de elleboogstoot. Maar ook die elleboogstreling blijft steeds vaker achterwege. Ik heb te veel tijd voor mijn ergernissen en voor weemoedigheid.
Loslaten, cijfers. Loslaten, Scheurwater.
Loslaten, Gortworst.
Loslaten, je mondkapje.
Loslaten.
Fijne vakantie.
Loslaten.